Het verhaal 'De mijne' in de debuutverhalenbundel Het gore lef van Sarah Arnolds begint met een autobiografie van de verteller. Wat er (onder andere voorafging) aan het eigenlijke verhaal.
Ik werd geboren. Ik ging naar school. Ik kreeg een broer. Ik brak mijn arm. Ik ging op vakantie naar verschillende landen. Ik begon met roken. Ik ging studeren. Ik studeerde af en ik vond werk. Ik vond een huis. Ik kocht een dressoir van steigerhout. Ik kocht een lamp waarvan ik de kleur van het licht kon afstemmen op mijn gemoedstoestand. Ik zette de lamp op het dressoir. Ik was aanvullend verzekerd. Ik werd verliefd. Ik liet het voorbijgaan.
Het leven is een krankzinnig opeenvolging van gebeurtenissen, ook als er niet zoveel gebeurt, en vooral als je geen hiërarchie aanbrengt en je geboorte op één lijn stelt met die lamp waarvan je het licht kunt afstemmen op je gemoedstoestand.
Die lamp werkt op een Annie Ernaux-achtige manier tegelijkertijd als een soort tijdsbepaling. Ik geloof dat die lampen inmiddels uit de mode zijn, terwijl je ze aan het begin van de 21e eeuw nog niet had, het moment waarop mensen zulke lampen hadden was denk ik een jaar of vijftien geleden.
Ik vind 'Het mijne' het beste verhaal uit de bundel. Het is absurdistisch. Na bovenstaande gebeurtenissen (en nog een aantal in de tweede alinea in de bundel) blijkt de hoofdpersoon getrouwd met een mimespeler, die ze iedere avond ophaalt van het theater waar hij heeft opgetreden samen met andere mimespelers. Eigenlijk had ze liever met een dermatoloog getrouwd willen zijn. Op een avond neemt ze per ongeluk de verkeerde mimespeler mee naar huis. Ze krijgt misschien wel een kind van hem.
Een mimespeler? Een dermatoloog? De beroepen hebben met elkaar gemeen dat ze aan de oppervlakte blijven – een steeds terugkerend thema in de verhalen is dat mensen elkaar noodgedwongen van de buitenkant moeten beoordelen. Dat geeft ruimte aan allerlei misverstanden. Het licht staat misschien wel expres afgestemd op een heel andere gemoedstoestand.
Bovendien gaat het volgende verhaal over een dermatoloog, iemand die het dus wél geworden is. Al zijn relaties zijn op afstand: zijn Kroatische vrouw lijkt voortdurend in Kroatië te zijn of anders te appen met haar Kroatische dochters, zijn eigen zoon is meer bezig met zijn eigen problemen (die erg klinken naar twintigersgedoe over de relatie met zijn onbereikbare vader) dan dat hij wil horen over de huidkanker van zijn vader, de dermatoloog.
Zo grijpen alle verhalen op de een of andere manier in elkaar. De personages hebben met elkaar dat ze de ander niet begrijpen, dat ze niet begrepen worden, dat ze dat misschien ook wel niet willen. Arnolds was tot nu toe vooral bekend als scenarioschrijver, waar je het ook altijd met de buitenkant moet doen.
Alleen moet je in scenario's dan het soort autobiografische opsommingen missen die deze verhalen zo goed maakt.
Reacties