{P} Jonathan Franzen. The Corrections. Farrar, Straus and Giroux, 2002. Als je zoveel over een boek gehoord hebt, als het zo de lucht in wordt gestoken, moet je oppassen dat je niet automatisch negatief wordt als het een beetje tegenvalt. Ik begon er met grote verwachtingen aan en ik genoot de eerste honderdvijftig bladzijden ook in overstemming met die verwachtingen. Elke zin sprankelde, elke alinea had een grappige observatie, elk personage was levensecht. Nee, die verledentijdsvormen doen het boek onrecht: dat geldt inderdaad voor elke zin, elke alinea, elk personage, tot de laatste pagina. Alleen: het boek is misschien net iets te dik (in plaats van 560 pagina's hadden het er ook 450 kunnen zijn.) Alleen: anders dan gezegd wordt zie ik de tragische elementen in het boek niet zo, het is toch vooral entertainment. Heel goede entertainment, dat is waar. Ik heb me af en toe verveeld (die wanen van die vader, daar houd ik nooit zo van, in een boek, daat er dingen gebeuren die niet echt gebeuren), maar niet vaak, en nooit lang.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.