{P} Michael White. Rivals. Conflict as the Fuel of Science. London: Vintage, 2002 (2001). White is kennelijk een succesvol populariseerder van de wetenschap in Engeland: dit is al zijn twintigste boek binnen vijftien jaar. De hoofdstukken - over onder andere Newton vs. Leibniz, Lavoisier vs. Priestley, Tesla vs. Edison, Darwin vs. Owen - zijn ook over het algemeen heel leesbaar (alleen het laatste hoofdstuk, over Bill Gates vs. Larry Ellison heb ik overgeslagen, omdat ik het allemaal wel zo’n beetje wist en deze twee toch echt niet als personen kan zien die de wetenschap vooruit hielpen).

Maar dat conflict the fuel of science zou zijn, dat heeft White niet echt laten zien. Integendeel, al die conflicten maken op mij een vrij zinloze indruk, die de wetenschap vaak meer achterop hielpen dan vooruit, die bijna alle betrokkenen schaadden, en dat de wereld er juist misschien beter op had gezeten zonder al die conflicten. Wat White ook zegt, je hebt meer de indruk dat die conflicten er nu eenmaal zijn; je kunt wel zeggen dat ze dús een drijvende rol hebben gespeeld, omdat ze niet weg te denken zijn uit de geschiedenis, maar die redenering kan ik dan toch niet echt volgen. De stukjes waarin White een en ander beweert zijn trouwens ook nogal bombastisch, alsof hij het zelf niet echt gelooft.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.