Zar
Ergens op een braak land in een volkswijk wordt een appartementencomplex gebouwd voor 'mensen zoals wij' (romanlezers, intellectuelen), maar die mensen worden binnen enkele maanden weggepest door geluids- en andere overlast. Over Heman Franke wist ik niets, behalve dat hij een criminoloog was die romanschrijver geworden was. De recensies van Wolfstonen heb ik een jaar geleden niet gelezen. Ik kreeg dit boek cadeau en las het tijdens de vakantie. Het doet van alle schrijvers die ik ken het meest denken aan Bordewijk. Dat geldt zowel voor de stijl -- en dan vooral het gebruik van vreemde namen als Nander en Paulice -- als voor de afkeer van de moderne mens en vooral 'de massa'.
Die afkeer vind ik potsierlijk. Alle mensen uit het appartementencomplex, alle 'mensen zoals wij' komen in hun eigen taal uitvoerig aan het woord, maar voor de barbaren die hen wegpesten is nauwelijks een stem. De enige 'mensen uit het volk' die aan het woord komen zijn de kinderen Milla en Jacho. Maar zij zijn maar arme kinderen die er ook niets aan kunnen doen en bovendien nauwelijks geloofwaardig. De strekking van het boek lijkt me daarom ongeveer even twijfelachtig als die van Bordewijks boeken. Toch heb ik het met plezier gelezen: zo'n verhaal waarin dezelfde gebeurtenissen vanuit een groot aantal verschillende invalshoeken beschreven worden, daar houd ik van. En het lichtelijk vervreemdende van die rare namen, de lokatie die ongeveer in Nederland lijkt te zijn, maar niet precies (het moet in ieder geval in een land zijn waar het veel regent en waar euro's worden uitgegeven). De schrijver heeft ook geprobeerd enkele 'modernigheden' zelf te bedenken. Zo is er sprake van een nieuw soort popmuziek met een volkomen onregelmatige beat (ik geloof niet dat dit ooit werkelijkheid zal worden), van een groepje ultra-onextreme jongeren en van een nieuwejongemeisjesgroet: Zar. Ik houd wel van zulke fantasie.
Reacties