Ben Elton. Past mortem

Ben Elton. Past mortem. London: Bantam Press, 2004.

Een vrijgezelle privé-detective gaat via internet op zoek naar verloren liefdes van de middelbare school en komt zo in aanraking met hun mislukte levens. Hij merkt dat sommige mensen nooit van die middelbare school los komen; ook in zijn werk, waar hij ontdekt dat er een seriemoordenaar aan het werk is die allerlei voormalige pestkoppen op een gruwelijke manier vermoordt: door precies dat te doen wat zij ooit hun slachtoffers aandeden, tot de dood erop volgt. Dat raakt ook aan zijn eigen leven, want hij gaat ondertussen naar bed met zowel het populairste meisje van zijn klas indertijd, in de jaren tachtig, als met een punkerig meisje dat hij indertijd als zijn beste vriendin beschouwde. De laatste blijkt getreiterd te zijn door de eerste, en de eerste moet dit nu met de dood bekopen. De seriemoordenaar vindt zijn slachtoffers via het Engelse equivalent van schoolbanken.nl, waar sommige scholieren hun beklag doen over het gedrag van anderen.

Nu heb ik warempel een Engelse detective gelezen, met zo'n echt Britse Detective Inspector met al zijn frustratietjes en wanhoopjes die het raadsel uiteindelijk toch nog ontsluiert. Een waarbij je de ontknoping al ver van te voren ziet aan komen bovendien. Een die wordt opgeluisterd met zeer onsmakelijke moorden en zo mogelijk nog onsmakelijker seks. Toch leest het boek als een trein, ik heb het in anderhalve avond uitgelezen en zodra er een nieuwe Ben Elton is grijp ik er ook naar. Hij schrijft grappig en onderhoudend en er is weinig waar je over valt omdat het zo onlogisch is of raar opgeschreven. (Het vorige boek dat ik van hem las was Popcorn).

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.