Ingmar Heytze. Schaduwboekhouding
Ik denk dat Ingmar Heytze onderschat is, al weet ik niet zo goed waarom. Deze bundel vind ik in ieder geval prachtig, prachtig, prachtig. Toen ik Heytzes vorige bundel gelezen had (met gedichten over filosofen), schreef ik dat ik hoopte dat er snel een 'echte bundel' zou komen. Die is er nu. En hoe!
Het is vooral een bundel over de gewone, alledaagse liefde. Dat is een kneuterig onderwerp, maar Heytze maakt er iets prachtigs en ontroerends van. Het lijkt iets te zijn van samen slapen -- en dan echt slapen, met de oogjes toe, al wordt er af en toe ook nog wel iets gezegd:
M. schudt me wakker en vraagt:
'Meuwefe wazzemas agelef draam?'
of iets anders wat ik niet eens
bij benadering kan verstaan.
Misschien onderschat Heytze zichzelf wel door van die kleine onderwerpen te nemen. Nee, dat is onzin. Ik denk dat hij hier precies de beste onderwerpen voor zichzelf heeft. Het is ook prettig, zo'n dichter die met je meegroeit. Heel fraai vind ik ook de 'miniaturen', de prozagedichten die de tweede helft van het boek vormen:
Iemand die het nog niet wist vroeg aan M.: 'Hoe gaat het met je moeder?'
'Goed', zei M., 'ze is schilder geworden. Ze doet tegenwoordig onze zonsondergangen.'
Op de website van de dichter staat eenvoorproefje (pdf-bestand).
Reacties
Onno