Tonino Benacquista. Quelqu'un d'autre

Tonino Benacquista. Quelqu'un d'autre. Paris: Gallimard, 2002.

Twee mannen komen elkaar tegen op de tennisbaan, spelen een wedstrijd en zakken daarna door. In hun dronkenschap besluiten ze dat ze elkaar over drie jaar weer zullen ontmoeten, maar dat ze dan geworden zijn wie ze altijd al wilden worden: iemand anders, de man van hun dromen. De een verdwijnt uit zijn leven van lijstenmaker, meet zich een nieuw gezicht aan en wordt prové-detective. De ander ontdekt de verlokkingen van de wodka en de vrouw van zijn dromen, en doet en passant een uitvinding die hem slapende rijk maakt.

Dit is een voorbeeld van een onwaarschijnlijk genre - een literair feel-goodbook over de midlife crisis, geschreven door een Fransman met een Italiaanse naam. Maar het is al die dingen: literair omdat het zo goed geschreven is en ieder persoon op zijn eigen wijze iets van het thema -- ‘Al siet men de luy men kensse niet' -- laat zien; feel-good omdat er werkelijk helemaal niets misgaat, tot in het absurde toe, zelfs als je doodgeschoten wordt, sta je daarna nog op; en midlife omdat het niet alleen gaat over twee mannen van rond de veertig, maar vooral over twee mannen die binnen een paar jaar hun doel verwerkelijken en voor de rest van hun leven degene worden die ze altijd al wilden zijn. Op het omslag en ook in sommige recensies op het Internet wordt gesuggereerd dat er onder deze onbezorgde verwisseling van identiteit een donkere onderstroom zit: kun je wel ongestrafd iemand anders worden? Blijft je verleden je toch niet achtervolgen? Ik heb van die onderstroom weinig gemerkt. Heel even zou je misschien kunnen denken dat de privé-detective even spijt krijgt, als hij merkt dat zijn boekhoudster altijd veel meer van hem gehouden heeft dan ze ooit heeft laten merken. Maar die spijt drukt hij effectief de kop in, om verder te gaan met het leven van zijn keuze.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.