Lisa Randall. Warped Passages. Unravelling the Universe's Hidden Dimensions. London: Penguin, 2006 (2005).

Lisa Randall is kennelijk een van de belangrijkste theoretisch natuurkundigen van dit moment: tussen 1999 en 2004 werd ze door haar collega's meer geciteerd dan welke andere natuurkundige ook. In 2005 publiceerde ze dit populair-wetenschappelijke boek en ook daarvan was de ontvangst niet mis: 'Mind-bending reading... engaging and remarkably clear' meende bijvoorbeeld The New York Times, die Warped Passages dan ook nog eens uitriep tot een van de 100 boeken van het vorige jaar.

En ik vind er maar weinig aan, ik ben bang dat ik het zelfs een nogal slecht boek vind.

Het begint ermee dat Randall zich de hele tijd voor haar onderwerp lijkt te verontschuldigen. Kennelijk is een van haar interesses die van de meer-dimensionele ruimte — de werkelijkheid bestaat uit meer dan drie ruimtedimensies — maar het voornaamste wat je daarover te horen krijgt is vooral hoofdstukken lang dat het wel een heel raar idee is. Waaróm je dan geïnteresseerd zou moeten zijn in dat rare idee, blijkt pas helemaal aan het eind van het boek.

Bovendien wordt een en ander opgedirkt met dingen die ík in ieder geval niet leuk vind - hele rare, slecht vertelde verhalen over een zekere Athina en een zekere Ike, en elk hoofdstuk begint met een citaat uit de popmuziek van de jaren tachtig dat zo nietszeggend mogelijk gekozen lijkt te zijn: 'La / La la la la / La la la la / La la la la la la la la la - Simple Minds', ik verzin het niet. En dan tot slot: Randall krijgt er geen genoeg van de lezer de hele tijd aan te sporen dat ze het huidige hoofdstuk ook mag overslaan. Wat ik uiteindelijk af en toe ook maar ben gaan doen: als ik het kennelijk niet voor het plezier hoef te lezen, dan maar niet. Bovendien had ik veel van het hier opgediste ook al een keer gelezen, en veel beter, bij Brian Greene - een ex-klasgenootje van Randall trouwens, dat is dan wel weer een aardig weetje.

Hoe kan het nu dat ik het zo oneens ben met The New York Times? Je bent natuurlijk geneigd te denken dat het een soort snobisme is om zo'n boek van zo'n knappe geleerde automatisch goed en duidelijk te vinden; hetzelfde effect doet zich volgens mij ook voor bij Stephen Hawking. Maar het is natuurlijk net zo goed mogelijk dat ik nu eenmaal niet bij deze schrijfster pas, dat ze te Amerikaans voor me is, of dat ze andere dingen wil uitleggen dan ik wil horen, wie zal het zeggen.