Joris Luyendijk. Het zijn net mensen. Beelden uit het Midden-Oosten. Amsterdam: Podium, 2006.

In zijn Verantwoording bij dit boek schrijft Joris Luyendijk:

"Journalistiek gaat over de wereld, en dus moet er ook journalistiek zijn over journalistiek want die maakt deel uit van de wereld. Media controleren de macht, maar media hebben ook macht. Het idee van democratie is dat alle machten verantwoording afleggen, en vanuit die gedachte heb ik dit boek geschreven.

Maar als journalistiek boek stelt het toch wat teleur; daarvoor is Het zijn net mensen teveel een verslag van Luyendijks eigen wederwaardigheden, zonder dat hij met anderen gesproken heeft of zijn beweringen over de journalistiek heeft gecheckt. Hij beschrijft hoe een naamloze BBC-correspondent van het vliegveld gehaald wordt door een assistent en rechtstreeks naar zijn hotel wordt gereden, waar in het Engels vertaalde verslagen op hem liggen te wachten: de gewone man zie die correspondent niet. Maar waarom zou je als een dergelijk boek schrijft niet eens met die correspondent gaan praten om te horen wat zijn kijk op dit verhaal is? Of waarom zou je niet eens wat mensen ondervragen die de berichtgeving over het Midden-Oosten (of bijvoorbeeld de oorlog in Irak) kritisch hebben geanalyseerd? Aan het eind van het boek beschrijft Luyendijk hoe hij zich voor de tv zit te verbijten over de manier waarop de inval in Bagdad verslagen wordt; hij schrijft dat gevoel elegant op, maar het is toch onbevredigend dat wat meer analyse ontbreekt.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.