Homeros. Odysseia. Amsterdam: Athenaeum-Polak & Van Gennep, 2006 (Odysseia, 800 v. Chr.)

Meestal schrijf ik de stukjes voor dit leesdagboekje meteen nadat ik een boek heb dichtgeslagen, maar deze keer moest ik even nadenken. Wat moet je zeggen over een boek dat al drieduizend jaar gelezen en bewonderd wordt? Dat je er een koud gevoel van kreeg, dat het je helemaal meesleepte, dat het waarschijnlijk een meesterwerk is dat de eeuwen zal trotseren?

Ik had de Odyssee nog nooit gelezen, althans nog nooit helemaal. Wat een gebrekkige opleiding is wat dat betreft toch het gymnasium, of wat gebrekkig was het in ieder geval twintig, vijfentwintig jaar geleden. Geef die kinderen gewoon deze vertaling van Imme Dros, en zorg dat ze hem van kaft tot kaft lezen — het zal hun leven voor altijd veranderen.

Misschien moet je er even inkomen, misschien word je afgeschrikt door het idee dat dit al zo oud is en door zoveel mensen gelezen is die al dood zijn en denk je daarom dat het boek saai is. Stap daarover heen, net als over de stukjes die soms inderdaad onbegrijpelijk zijn, onpeilbaar: die stukjes zijn maar kort, en het zijn er ook niet zoveel.

De vertaling van Imme Dros is bovendien precies goed, geloof ik. Niet te eerbiedig en niet te populair, en met een heel losse opvatting van die hexameters die het lezen zo moeilijk kunnen maken: het zit er wel in, dat ritme, maar zonder dat het afschrikt.

Wat ik (hopelijk) nooit meer vergeet: hoe Odysseus aan land komt, zich vastgrijpt aan de rotsen, maar er dan weer vanaf wordt gescheurd door de rotsen, letterlijk gescheurd: zijn vel blijft aan de rotsen hangen. Of het vreselijke bad van bloed en ledematen aan het eind in de eetzaal, als Odysseus eindelijk na lange voorbereidingen een eind maakt aan de arrogantie van de 'vrijers' van zijn vrouw' — nooit geweten dat een boek dat de reizen van Odysseus heet zich voor ruim de helft afspeelt op een klein eiland, het huis van de held.