Charles Dickens. Great Expectations. London: Bounty Books, 2005 (1860).

Het is alweer meer dan drie jaar geleden dat ik me voornam om eens een boek van Charles Dickens te lezen en nu heb ik dat dan eindelijk gedaan: Great Expectations, het verhaal van de arme Pip die onverwacht rijk wordt door een geheime weldoener, en er dan tot zijn schrik achterkomt dat die weldoener een galeiboef was. Het heeft me nogal wat tijd gekost, maar dat heeft meer te maken met het feit dat ik deze maanden minder aan het lezen was. Want Charles Dickes was een vakman, en zijn boek heeft alles wat het hebben moet: liefde, spanning, bespiegeling, observaties van menselijk gedrag en mooie zinnen.

Ik heb Great Expectations overal mee naar toegenomen: mijn exemplaar heeft Parijs gezien en Grimma en nog allerlei andere plaatsen tussendoor, en er overal stukjes in gelezen. Veel van die stukjes zijn mooie stukjes, en Dickens' kracht ligt vooral in zijn karakters. Wemmick zal ik (hopelijk) nooit meer vergeten — de kantoorbediende van het kantoor van meneer Jaggers, Pips zaakwaarnemer, die 's avonds een flink stuk van zijn saaie en onberispelijke kantoorbaan naar huis loopt, een klein huisje dat hij heeft ingericht als een kasteeltje waar hij zelfs de vlag uithangt, waar hij woont met zijn oude vader en waar hij 's avonds zijn verloofde ontvangt om wie hij steeds vergeefs zijn arm probeert te leggen.

Wat me dan wel weer een beetje stoorde, of in ieder geval ophield: de wel erg nadrukkelijke manier waarop de hele tijd aan de orde wordt gesteld dat arme mensen en zelfs boeven toch ook een goed hart kunnen hebben. Van mij had Joe, Pips in-en-in-goede stiefvader toch ook wel één piepklein onhebbelijkheidje mogen hebben.