Nico Dijkshoorn. Dijkshoorn. Zijn beste verhalen. Amsterdam: Nieuw Amsterdam, 2010.

-
Nico Dijkshoorn. Dijkshoorn Ik heb niet veel gesigneerde boeken, maar in zijn nieuwe bundel verhalen Dijkshoorn heeft de auteur wel iets geschreven. Niet dat ik het lezen kan; er staat eerst een datum (10.03.10) en dan staat er Romxx XXAx (misschien: Roman Klaar, maar ik weet het niet helemaal zeker.), en dan de woorden 'nu nog leren koken').
Ik heb dit gesigneerde exemplaar gekregen van de internetboekwinkel Boox.nl omdat ik rechts op deze pagina een link naar hun winkel heb opgenomen. De opdracht is dus niet voor mij bedoeld, ik denk niet dat Nico Dijkshoorn graag wil dat ik leer koken.

Dijkshoorn is een schrijver die het vooral moet hebben van zijn tomeloze energie, een draver, iemand die maar voortraast. Af en toe lees ik weleens wat van hem op het internet, en dat doe ik al zijn hele carrière lang, te beginnen met de stukjes die hij schreef bij de eerste serie van Big Brother. Want zijn schelden en tieren over Big Brother, dat is wat hem in eerste instantie beroemd maakte. Ook dat was al die overstelpende energie.

Het leukst vind ik Dijkshoorn als hij die energie inzet voor absurditeiten. Hij houdt bijvoorbeeld veel van gnoes, die komen in verschillende van zijn verhalen voor. Het hoogtepunt is voor mij een verhaal waarin hij eigenhandig een hert wil slachten omdat mannen dit nu eenmaal doen als voorbereiding voor het kerstdiner. Omdat hij te laat is, moet hij het uiteindelijk doen met een oude gnoe, die nog heel wat weerstand lijkt te bieden:

Dat viel niet echt lekker. De gnoe stond zwaar ademend midden in de tuin. Hij was nogal gehecht aan zijn vlees. 'Leid jij hem af, dan finish ik hem.' Ik probeerde de gnoe naar me toe te lokken met typische gnoeprovocatietjes.'

Ik begrijp alleen niet zo goed wat Dijkshoorn uiteindelijk in een boek te zoeken heeft. Bijna alles in dit boek staat ook elders op internet, en daar werkt het ook prima. Juist die onvermoeibare heftigheid houdt daar goed stand – je kunt je toch iets minder goed voorstellen dat pakweg Cees Nooteboom ooit zou zijn doorgebroken op het internet. Omgekeerd is het papier een beetje te bedaagd voor dit soort stukken. Er staat bijvoorbeeld een 'Tweetverslag voorrondes en finale Songfestival 2009' in. Dat werkt live, op Twitter, veel beter.

Aan de andere kant, de schoorsteen moet roken. Ga dat boek dus kopen; als het even kan op Boox.nl.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen

Jan Oegema, Keizersdrama. Lucebert opnieuw, 2024

-
Afbeelding
  Als ik eerlijk ben, kon ik de dreun in februari 2018 niet goed navoelen. Ik kende  Lucebertkenners, en ik kon zien hoe ontdaan ze waren door het nieuws dat de dichter tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland fascistische en antisemitische taal had uitgeslagen in brieven aan een Amsterdams meisje. Maar waarom ze zo ontdaan waren, dat kon ik toch niet goed navoelen. Jan Oegema was een van de ontdanen. Niet een die ik ken, maar iemand die duidelijk in diezelfde kring zat. Iemand voor wie Lucebert niet alleen een groots dichter was maar kennelijk ook iemand aan wie je grootse morele kwaliteiten moest toeschrijven, een ziener, ook in politicis.   Hij heeft nu van de dreun iets heel opmerkelijks gemaakt: een studie van Lucebert, zijn zoveelste studie van het oeuvre van de dichter, maar nu een met nieuwe ogen. De ogen die de antisemitische woorden ook hebben gezien. Oegema laat zien hoe precies die onthulling het voor hem mogelijk maakt om met name het late werk van de dich...
Meer lezen