William Shakespeare. The Taming of the Shrew. London: BBC, 1980 (1504).

-
William Shakespeare. The Taming of the Shrew Sommige mensen kunnen alles. John Cleese bijvoorbeeld, die slechts een keer in zijn leven Shakespeare heeft gespeeld (geloof ik) en toen meteen maar liet zien wat dat rare stuk The Taming of the Shrew eigenlijk beduidt.

Wat je dan ziet: een man heeft twee dochters, de een wordt beschouwd als lieflijk en gehoorzaam, de ander als (te) scherp van tong en opstandig. Dat is bijna de situatie uit King Lear. Dat stuk is een tragedie en dus gaat de held tenonder aan de valse schijn en door te kiezen voor de 'lieve' dochter, terwijl The Taming een komedie is, en de held dus inziet dat het de moeite loont om de rappe van tong te temmen, omdat zij uiteindelijk van goud zal blijken te zijn. Hij zal er vele nachten niet voor moeten slapen en allerlei ellende mee moeten maken alleen maar om haar wil te breken. (In een interessante blog legt Theodora Goss uit dat Petruchio te werk gaat als een valkenier.) Maar uiteindelijk breekt dan haar gouden hartje open, terwijl haar zus veel ongehoorzamer blijkt te zijn.

Natuurlijk weerspiegelt dit in zekere zin de man-vrouwverhoudingen uit Shakespeares tijd, maar uiteindelijk gaat het over thema's die niet zoveel met mannen en vrouwen te maken hebben: de eeuwige verschillen tussen binnenkant en buitenkant die voor Shakespeare zo belangrijk waren, maar ook de bittere waarheid dat sommige mensen gaan houden van degene die hen vernedert.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen

Jan Oegema, Keizersdrama. Lucebert opnieuw, 2024

-
Afbeelding
  Als ik eerlijk ben, kon ik de dreun in februari 2018 niet goed navoelen. Ik kende  Lucebertkenners, en ik kon zien hoe ontdaan ze waren door het nieuws dat de dichter tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland fascistische en antisemitische taal had uitgeslagen in brieven aan een Amsterdams meisje. Maar waarom ze zo ontdaan waren, dat kon ik toch niet goed navoelen. Jan Oegema was een van de ontdanen. Niet een die ik ken, maar iemand die duidelijk in diezelfde kring zat. Iemand voor wie Lucebert niet alleen een groots dichter was maar kennelijk ook iemand aan wie je grootse morele kwaliteiten moest toeschrijven, een ziener, ook in politicis.   Hij heeft nu van de dreun iets heel opmerkelijks gemaakt: een studie van Lucebert, zijn zoveelste studie van het oeuvre van de dichter, maar nu een met nieuwe ogen. De ogen die de antisemitische woorden ook hebben gezien. Oegema laat zien hoe precies die onthulling het voor hem mogelijk maakt om met name het late werk van de dich...
Meer lezen