Italo Calvino. Il visconte dimezzato. Milano: Mondadori, 2010 (1952)

De arme burggraaf Menardo di Terralba trekt voor het eerst ten strijde tegen de Turken. Door een onhandige manoeuvre wordt hij precies in tweeën gespleten: een kwade rechterhelft en een in-en-in-goeie linkerhelft. Beide keren terug naar Terralba, de eerste om dood en verderf te zaaien, de tweede om uiteindelijk iedereen te irriteren over zijn goedigheid en neiging tot preken. Uiteindelijk worden beiden verliefd op hetzelfde meisje, Pamela. Ze treden in duel en snijden elkaar allebei aan de juiste kant open, zodat een dokter kan komen om hen aan elkaar te naaien. De geheelde burggraaf treedt met Pamela in het huwelijk en leeft nog lang en gelukkig.

Dit was het eerste gehele boek dat ik ooit in het Italiaans las, en wat een gelukkige keuze! Calvino vertelt zo levendig en schilderachtig en zo vol plezier dat het niet erg is als je elk vijfde woord moet opzoeken. Terwijl je door het woordenboek bladert, gloei je nog na van de pret: over de Hugenoten die gevlucht zijn naar Terralba en onderweg hun bijbel en andere heilige boeken verloren zijn, zodat ze niet meer precies weten wat ze ook weer precies geloven; over de arme timmerman die doorlopend instructies krijgt voor nieuwe martelwerktuigen en daar al zijn ziel en zaligheid in weet te leggen, tot zijn eigen schrik; over de verteller, die een neefje van de graaf blijkt te zijn, zonder dat dit verder een duidelijke functie heeft.

Wat een schrijver was die Calvino toch, iemand die zo duidelijk plezier had in verzinnen en fantaseren en dat dan vertellen. Ik wil niet zeggen dat het nodig is om Italiaans te leren om hem te kunnen lezen - dit sprookje is ook vast in andere talen vertaald - maar wie toch Italiaans moet leren kan dat best met Calvino doen!