David Sedaris. When You Are Engulfed In Flames. Hachette Digital, 2011 (2008).

David Sedaris. When You Are Engulfed In Flames Nog voordat ik dit boek uithad, had ik op iTunes al twee eerdere verhalenbundels van David Sedaris als luisterboek gekocht, waarop hij zijn eigen werk voorleest. Sedaris geldt als de grote Amerikaanse humorist van het begin van de eenentwintigste eeuw. Hij geldt als een meesterlijke verteller. Hij geldt als iemand die je gelezen moet hebben, maar die je vooral gehoord moet hebben. En de mensen die dat allemaal zeggen, die weten waar ze het over hebben, die hebben gelijk.

Je krijgt het idee als je When You Are Engulfed In Flames leest, dat dit misschien niet eens Sedaris' beste boek is. Het wordt duidelijk uit dit boek dat hier iemand aan het woord is die zich altijd gepresenteerd heeft als loser, die uit dat loserdom misschien ook wel zijn grootste kracht heeft gemaakt, maar die nu moet wennen aan het feit dat hij businessclass reist dankzij het succes van zijn boeken, dat hij een gelukkige en stabiele relatie heeft en dat hij een man van middelbare leeftijd is die niet maar almaar door kan gaan over zijn jeugd. Als dat al zo grappig is, hoe moet het dan zijn als hij nog schrijft als jonge, onzekere man die zijn publiek nog maar weinig over zijn jonge jaren verteld heeft?

Sedaris is niet alleen grappig, hij is ook een man om van te houden. Hij kokketeert met zijn onhebbelijkheden op een onweerstaanbare manier. De manier waarop hij bijvoorbeeld vertelt over de keer dat hij en zijn man allebei hetzelfde virus krijgen en in een competitie belanden over wie er precies het zieligst is, en wie zich het beste groot kan houden, vond ik onweerstaanbaar. Ik heb naar dit boek vooral 's avonds in bed geluisterd, als het heel warm was in Verona en ik nog niet kon slapen, en ik moest regelmatig hardop lachen, wat hol weerklonk in mijn alom betegelde appartement.

Ik ga die andere boeken dus snel weer beluisteren, net zoals ik me kan voorstellen dat ik af en toe nog weer eens luister naar de essays in dit boek. Ergens halverwege begon mijn iPod vreemde kuren te vertonen, waardoor hij terug naar achteren sprong, waardoor ik bepaalde stukken inmiddels wel drie keer gehoord heb. Dat verveelde in het geheel niet. Ik heb een nieuwe metgezel voor wanneer ik ineens even gegarandeerd wil lachen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.