Ian McEwan. Sweet Tooth. London: Random House, 2013 (2012).
Serena Frome is door een speling van het lot terecht gekomen bij de Britse geheime dienst, MI5. Het is weliswaar een kantoorbaantje, maar op een bepaald moment krijgt ze een missie: een jonge, wat conservatieve, schrijver voorzien van een beurs zodat hij het conservatieve geluid wat beter kan laten horen in de Britse samenleving. Die schrijver mag daar zelf niets van weten.
Om nu te zeggen dat dit een opwindende missie is, gelijk aan die van James Bond – er wordt in Sweet tooth een paar keer naar Ian Flemming verwezen, en de titel zelf zou natuurlijk zo aan een film over 007 kunnen worden gegeven – zou overdreven zijn. De spanning komt erin doordat Serena een verhouding begint met haar schrijver en gaandeweg steeds meer verliefd op hem wordt, zonder dat ze hem kan vertellen wat er aan de hand is.
En dan biedt het laatste hoofdstuk een onverwachte ontknoping.
Sweet tooth is waar de moderne Britse literatuur goed in is: amusement op hoog niveau. Je verveelt je geen moment, je kunt je door allerlei literaire spelletjes (er worden in het boek een aantal romans en verhalen van de schrijver samengevat die niet alleen verwijzen naar het werk van McEwan, maar ook een rol spelen in de ontknoping) en grapjes een hele slimme Piet voelen, er wordt een aardig beeld geschetst van Engeland in de vroege jaren zeventig. Heel diep gaan de gevoelens of de gedachten niet, het komt allemaal in ieder geval in technisch opzicht op zijn pootjes terecht in die zin dat er onafgehechte draden zijn. Keurig vermaak waarmee je ook nog eens bij je vrienden voor de dag kunt komen.
Het aardigste moment voor mij was nog dit. Serena is haar hele leven een verwoed lezer, maar ze bekent dat ze daarbij niet per se de hoogste literaire criteria hanteert. Als een boek over Londen gaat, is ze bijvoorbeeld zonder scrupules op zoek naar de cafés die ze kent. Het enige andere boek van Ian McEwan dat ik tot nu toe las, was Saturday. En dat was vooral omdat ik daarin op zoek was naar een pub waar ik een jaar of tien geleden zelf weleens kwam.
Om nu te zeggen dat dit een opwindende missie is, gelijk aan die van James Bond – er wordt in Sweet tooth een paar keer naar Ian Flemming verwezen, en de titel zelf zou natuurlijk zo aan een film over 007 kunnen worden gegeven – zou overdreven zijn. De spanning komt erin doordat Serena een verhouding begint met haar schrijver en gaandeweg steeds meer verliefd op hem wordt, zonder dat ze hem kan vertellen wat er aan de hand is.
En dan biedt het laatste hoofdstuk een onverwachte ontknoping.
Sweet tooth is waar de moderne Britse literatuur goed in is: amusement op hoog niveau. Je verveelt je geen moment, je kunt je door allerlei literaire spelletjes (er worden in het boek een aantal romans en verhalen van de schrijver samengevat die niet alleen verwijzen naar het werk van McEwan, maar ook een rol spelen in de ontknoping) en grapjes een hele slimme Piet voelen, er wordt een aardig beeld geschetst van Engeland in de vroege jaren zeventig. Heel diep gaan de gevoelens of de gedachten niet, het komt allemaal in ieder geval in technisch opzicht op zijn pootjes terecht in die zin dat er onafgehechte draden zijn. Keurig vermaak waarmee je ook nog eens bij je vrienden voor de dag kunt komen.
Het aardigste moment voor mij was nog dit. Serena is haar hele leven een verwoed lezer, maar ze bekent dat ze daarbij niet per se de hoogste literaire criteria hanteert. Als een boek over Londen gaat, is ze bijvoorbeeld zonder scrupules op zoek naar de cafés die ze kent. Het enige andere boek van Ian McEwan dat ik tot nu toe las, was Saturday. En dat was vooral omdat ik daarin op zoek was naar een pub waar ik een jaar of tien geleden zelf weleens kwam.
Reacties
The Innocent?
On Chesil Beach?
That's the top three for me.