Peter Middendorp. Vertrouwd voordelig. Amsterdam: Prometheus, 2014.
Ik heb nu drie boeken van Peter Middendorp gelezen, en ik ben bang dat het allemaal op een misverstand berust. De eerste alinea van zijn eerste boek (ik citeerde hem hier) leek veelbelovend, maar is tot nu toe nog steeds het hoogtepunt. Ik dacht dat hij beter tot zijn recht zou komen als non-fictieschrijver, en dat deed hij ook een tijdje met verve.
Maar helaas wil hij toch romans schrijven.
Ik weet niet of een boek ooit mislukt kan zijn, maar wat mij betreft is Middendorps nieuwste roman, Vertrouwd volledig in ieder geval niet voor mij geschreven. Het verhaal behelst een lange 'afrekening' met de bekrompenheid en kneuterigheid van, godbetert, Emmen, net als Middendorps eerste boek. Ik ben nog nooit in Emmen geweest. Ik wil graag aannemen dat het centrum van Emmen, en met name de Blokker van Emmen, heel erg is, vooral voor zeventienjarige jongens, en hun overburen. Maar ik hoef daar niet met alle geweld een boek over te lezen. Als ik behoefte aan grapjes over meisjes die drieëntwintig polo's over elkaar dragen, of aan scheldpartijen op 'winterjacks', ging ik wel naar theatervoorstellingen van Youp van 't Hek.
En daar krijg je mij met geen stok naar toe.
De stijl van Middendorp is af en toe lamlendig ("Maar Alle en ik – ik wist het niet"), en berust op andere plaatsen wel erg zwaar op het soort slapstickproza dat Arnon Grunberg in Blauwe maandagen gebruikte (dat qua thematiek ook dicht tegen Vertrouwd voordelig aanligt: een puberjongen wordt van school gegooid en ligt overhoop met zijn ouders).
Mensen met dorp in hun naam moet je een kans geven, vind ik. Maar ik ga helaas geen boeken van Middendorp meer lezen; tenzij hij zich alsnog definitief op de non-fictie gooit.
Maar helaas wil hij toch romans schrijven.
Ik weet niet of een boek ooit mislukt kan zijn, maar wat mij betreft is Middendorps nieuwste roman, Vertrouwd volledig in ieder geval niet voor mij geschreven. Het verhaal behelst een lange 'afrekening' met de bekrompenheid en kneuterigheid van, godbetert, Emmen, net als Middendorps eerste boek. Ik ben nog nooit in Emmen geweest. Ik wil graag aannemen dat het centrum van Emmen, en met name de Blokker van Emmen, heel erg is, vooral voor zeventienjarige jongens, en hun overburen. Maar ik hoef daar niet met alle geweld een boek over te lezen. Als ik behoefte aan grapjes over meisjes die drieëntwintig polo's over elkaar dragen, of aan scheldpartijen op 'winterjacks', ging ik wel naar theatervoorstellingen van Youp van 't Hek.
En daar krijg je mij met geen stok naar toe.
De stijl van Middendorp is af en toe lamlendig ("Maar Alle en ik – ik wist het niet"), en berust op andere plaatsen wel erg zwaar op het soort slapstickproza dat Arnon Grunberg in Blauwe maandagen gebruikte (dat qua thematiek ook dicht tegen Vertrouwd voordelig aanligt: een puberjongen wordt van school gegooid en ligt overhoop met zijn ouders).
Mensen met dorp in hun naam moet je een kans geven, vind ik. Maar ik ga helaas geen boeken van Middendorp meer lezen; tenzij hij zich alsnog definitief op de non-fictie gooit.
Reacties