Vrouwkje Tuinman. Sanatorium. Cossee, 2014.

Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik heb een paar jaar geleden ook al een bundel van Vrouwkje Tuinman gelezen (Wat ik met de sleutel moet), en die vond ik toen best aardig. Nu heb ik deze nieuwe gelezen en ik ben sprakeloos.

Wat is dit slap.

De gedichten gaan allemaal op de een of andere manier over ziekte. Ze zijn allemaal, zonder enige uitzondering, krachteloze, op het papier geworpen knoedels woorden met daarin over het algemeen een nogal triviaal inzicht: dat ziektes vervelend zijn. Maar dat kinderen het juist fascinerend en fijn vinden om 'schoolziek' te zijn. Dat een demente vrouw soms juist 'als enige hier, goed bij haar hoofd' kan zijn.

Als er al eens een aardige metafoor wordt gebruikt, wordt die in de volgende regel al onbarmhartig verpest door hem, godbetert, uit te gaan leggen:

De auto's zijn de verstandskiezen van de straat,
te veel volume voor te weinig kaak.

Met de taal wordt verder weinig gedaan, grote gevoelens of indrukwekkende gedachten worden er niet uitgedrukt. Het kabbelt allemaal maar een beetje voort. Waarom dit opgeschreven? Waarom hier een kaftje omheen gedaan? Waarom dit gekocht?

Ik ben bang dat ik als ik later dood ben van Vrouwkje Tuinman precies twee bundels gelezen zal blijken hebben.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.