Arie Storm. Het laatste testament van Frans Kellendonk. Amsterdam: Atheaeum, 2015

Om onnaspeurlijke redenen is de geest van Frans Kellendonk in Arie Storm gevaren. Arie is al tijden bezig een biografie over zijn grote voorganger gekomen, maar het zit er niet echt in. Nu heeft hij Kellendonk aangeroepen. Die is gekomen en bekijkt zichzelf en Arie nu door de ogen van Arie.

Roman staat er op het omslag, maar zoals Kellendonk zelf zegt over een ander boek: het is eerder een novelle. Het is een aardig idee, en je amuseert je voor een paar uur wel met dit boek, maar voor iemand die betreurt dat de huidige literaire cultuur zo oppervlakkig is (met Adriaan van Dis is het allemaal begonnen), is dit boekje opvallend, eh, oppervlakkig.

Van het werk dat Storm eventueel ooit heeft gedaan voor de biografie is niet zoveel te merken. Er worden mij in ieder geval weinig of geen dingen over Kellendonk verteld die ik niet al wist. En ik ben nu niet speciaal een kenner.

Wat erger is: ook verder blijft het een beetje steken bij een idee. Het is jammer dat het niet aankomt op een echte confrontatie tussen Storm en Kellendonk. De laatste beziet wat de eerste doet hooguit met een wat ironische glimlach, maar strijd blijft uit. De sneren zijn gereserveerd voor Saskia Noort (wie?), Adriaan van Dis, Carel Peeters en vooral Jaap Goedegebuure, maar Storm en Kellendonk blijven gespaard.

Het laatste testament van Frans Kellendonk is daarmee een aardige mijmering waarmee je wat uurtjes (een stuk of 2) doorbrengt, en waarbij je nog eens aan de grote jonggestorven schrijver denkt, maar dat daarna wegzinkt in de eindeloze tijd.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.