Ta-Nehisi Coates. Between the World and Me. Spiegel and Grau, 2015.
Het boek Between the World and Me van Ta-Nehisi Coates moet iedereen lezen die Amerikaan is, of die verzot is op het woord body. Ik behoor tot geen van tweeën.
Op een bepaalde manier kan ik zien dat het een eloquent, goedgeschreven betoog is. Maar het is wel goed geschreven in een stijl die niet de mijne is: retorisch tot ver over de top, doodernstig en abstract. Je kunt niet ontkennen dat de problemen die hij beschrijft – de problemen van black bodies – in Amerika reëel zijn en dat het helaas nog steeds de moeite waard is die problemen aan de orde te stellen. Zoals je ook niet kunt ontkennen dat er in Europa soortgelijke problemen zijn, dat ook hier het racisme zeer diep geworteld is; ware het niet dat voor Coates Europa eigenlijk niet bestaat, zoals ook Afrika eigenlijk niet echt bestaat al verwijst hij af en toe naar een mythisch continent dat zo heet. Er bestaat alleen Amerika.
Dus dan blijven alleen die bodies over die hij de hele tijd noemt, die black bodies, want zo verwijst hij naar de mensen, misschien om te benadrukken dat de geschiedenis van de slavernij en het racisme een geschiedenis is van lichamen. Ik zie de retoriek ervan, ik zie op een abstracte manier de schoonheid ervan, hoe het mensen zou moeten raken, maar mij raakt het niet. Het
Op een bepaalde manier kan ik zien dat het een eloquent, goedgeschreven betoog is. Maar het is wel goed geschreven in een stijl die niet de mijne is: retorisch tot ver over de top, doodernstig en abstract. Je kunt niet ontkennen dat de problemen die hij beschrijft – de problemen van black bodies – in Amerika reëel zijn en dat het helaas nog steeds de moeite waard is die problemen aan de orde te stellen. Zoals je ook niet kunt ontkennen dat er in Europa soortgelijke problemen zijn, dat ook hier het racisme zeer diep geworteld is; ware het niet dat voor Coates Europa eigenlijk niet bestaat, zoals ook Afrika eigenlijk niet echt bestaat al verwijst hij af en toe naar een mythisch continent dat zo heet. Er bestaat alleen Amerika.
Dus dan blijven alleen die bodies over die hij de hele tijd noemt, die black bodies, want zo verwijst hij naar de mensen, misschien om te benadrukken dat de geschiedenis van de slavernij en het racisme een geschiedenis is van lichamen. Ik zie de retoriek ervan, ik zie op een abstracte manier de schoonheid ervan, hoe het mensen zou moeten raken, maar mij raakt het niet. Het
Reacties