Eric de Rooij. De wensvader. Groningen: De kleine uil, 2020.


Wat is het leven? Onder andere: iets dat je doorgeeft. Hoe doe je dat in een tijd waarin er veel minder vanzelfsprekend is? Waarin een kind niet per se meer geboren wordt in een huwelijk tussen man en vrouw? En nog minder iets is dat sommige vrouwen soms overkomt? Waarin het een keuze is wanneer je een kind krijgt, en met wie? En wie er dan de rol van, bijvoorbeeld, vader op zich neemt?

Het leven is bovendien steeds meer iets dat mensen op leeftijd desgewenst kunnen beëindigen. Zoals de geboorte een keuze is, zo wordt de dood dat ook, of in ieder geval: zo willen we graag dat de dood dit ook wordt.

Dat zijn, laten we zeggen, nogal fundamentele vragen waarover deaslniettemin niet heel veel geschreven wordt in de Nederlandse letteren. Eric de Rooij lukte het niet alleen, maar het lukte hem ook nog om het een bij vlagen grappig en bij vlagen ernstig boek van te maken, over een homoseksuele man die werkt met mensen aan het eind van het leven en die van twee vrouwen los van elkaar het verzoek krijgt om zaaddonor te zijn.

De ernstige vlagen komen natuurlijk vooral uit de gedeelten over het levenseinde; de grappige uit de passages over het onderhandelgehannes over het vaderschap. Maar de twee lopen in elkaar over en samen maken ze De wensvader tot een klassieke ideeënroman, een boek waarin verschillend opvattingen over het leven elkaar bestrijden en elkaar raken, zonder dat er per se een oplossing komt.

De thematiek doet wat dat betreft een beetje denken aan Mystiek lichaam, maar de uitwerking is geheel anders: luchtiger en moderner. Fijn boek voor als je met deze kwesties te maken hebt – en dat heeft per definitie iedereen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.