Het evangelie van Mattheüs. (NBV21)

-

 


De Nieuwe Bijbelvertaling 2021 moet natuurlijk wel gelezen worden. Het is een prettig leesbare vertaling. Ik besloot om het Nieuwe Testament erin te lezen, dat ik minder goed ken dan het Oude. Om te beginnen het evangelie van Mattheüs waarvan ik een deel in het Duits uit mijn hoofd ken, vanwege Bach, maar grote delen ook niet.

Jezus is een onruststoker, in dit evangelie. Het is duidelijk dat hij iemand is die de gevestigde religieuze orde tergt, en alles helemaal anders wil. Wat hij inhoudelijk dan precies allemaal anders wil is niet eens zo makkelijk te zeggen, en toch ook weer wel: hij wil weg van sociale structuren, hij wil dat ieder mens individueel hem volgt, en wel tot in het extreme. Godsdienst is een individuele keuze, niet langer een kwestie van voortbouwen op wat eerdere generaties gebouwd is – hoewel Mattheüs tegelijkertijd de hele tijd naar de profeten verwijst om te bewijzen dat Jezus echt de Messias is. 

De individuele keuze moet wel meteen radicaal zijn. Het gaat niet langer om overspel (iets wat je van buiten kan zien) maar zelfs om de gedachte aan overspel. Religie zit niet van buiten, maar van binnen. Jezus is misschien wel de uitvinder van het binnenste van de mens. 

Heel moeilijk te begrijpen vind ik dat hij daarbij in raadselen spreekt, en mensen verwijt dat ze die raadselen niet begrijpen. Of, nu, verwijt, hij meldt in ieder geval dat er voor mensen die zijn parabelen niet vanzelf begrijpen weinig hoop is. Tegelijkertijd legt hij zijn volgelingen wel degelijk uit wat hij precies met die verhalen bedoelt. Hoe moeten we dat begrijpen?

Er zit sowieso iets onredelijks in de Jezus van Mattheüs. Je moet alles weggooien om hem te volgen, je moet alles begrijpen wat hij zegt, maar het enige dat hij daartegenover stelt zijn de wonderlijke genezingen die hij kan laten zien. Is dat genoeg bewijs?

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

-
Afbeelding
Met een vertaling van Ton Naaijkens. Dit is het verslag van een mislukking. Paul Celan is een groot dichter die ook in Nederland gerespecteerde liefhebbers heeft, en door een van hen, de hoogleraar Duits en vertaalwetenschap Ton Naaijkens, in het Nederlands is vertaald. Celans verhaal - dat van een Duitstalige Roemeense Jood die na de oorlog het Duits opnieuw moest uitvinden om een glimp de verschrikkingen op te kunnen schrijven - is indrukwekkend, en zijn Verzamelde gedichten zijn in het Nederlands ongehoord prachtig opgeschreven. Maar het boek ziet er ook uit als een brok geblakerd beton, en het is me niet gelukt om er doorheen te breken. Ik begrijp niet wat ik als lezer verondersteld wordt te doen met een gedicht als: Das umhergestossene Immer-Licht, lehmgelb, hinter Planetenhäupten Erfundene Blicke, Seh- narben, ins Raumschiff gekerbt, betteln im Erden- münder. (Het alle kanten op gestoten steeds licht, leemgeel, achter planetenhoofden. Bedachte blikken, kijk- krasse
Meer lezen

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

-
Afbeelding
Vertaling: Huub Beurskens, Anneke Brassinga, Tsead Bruinja, e.a.. 'I celebrate myself' is de eerste regel van Walt Whitman's beroemde bundel Leaves of Grass uit 1855, die een paar jaar geleden, toen de bundel inmiddels 150 jaar oud was, in het Nederlands vertaald werd door 22 dichters. 'Ik bejubel mijzelf' is bijvoorbeeld de vertaling van de eerste regel, gemaakt door Anneke Brassinga. Ik bejubel mijzelf? Daaruit blijkt weinig uit de rest van de bundel, dat eerder een viering is van zichzelf, en dan vooral als zichzelf als een van de vele, vele, vele voorbeelden van hoe prachtig en groot en wijds en gevarieerd is. Whitman viert zichzelf, omdat hij leeft en daarmee deel kan hebben aan alles wat er is. Als Brassinga de enige vertaler was geweest, was die eerste regel misschien een reden geweest om het boek snel in een hoek te gooien: hier is iemand aan het woord die iets anders leest dan ik. Maar nu weet je dat er nog 21 kansen zijn, en lees je door. De mooiste vert
Meer lezen

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.

-
Afbeelding
  Jaguarman  is misschien wel het meest ambitieuze boek dat er dit jaar verschenen is. Raoul de Jong probeert er geloof ik niets minder in dan de zin van het leven te doorgronden.  Hij doet dat door een zoektocht naar de wortels van zijn vader – een Surinaamse man, die Raoul nauwelijks gekend heeft en nauwelijks kent –, en dat op twee niveau's: door een reis te maken naar Suriname, op zoek naar Jaguarman,  een mythische voorouder van zijn vader, die zichzelf in een jaguar kon veranderen; en later door zeven dagen in zijn Rotterdamse appartement in retraite te gaan volgens de regels van de winti.  Maar hij wil in Suriname niet alleen zijn vader of de jaguarman leren kennen, maar het leven zelf. Hij lijkt veel meer aangetrokken tot het regenwoud dan tot de stad, zoals hij ook meer aangetrokken lijkt tot de caraïben en de marrons dan tot de creolen. Hoe leef je samen met die wilde, op het eerste gezicht zo wrede natuur? Maar het boek wil nog meer zijn, een beschrijving van de geschied
Meer lezen