Charlotte Van den Broeck, Plakboel. Poëziecentrum, 2025.

-

 


Het lange gedicht Plakboel van Charlotte Van den Broeck is een bezwering. Het gedicht beschrijft een erotische ontmoeting van een ik met een ander. Maar hoezo, beschrijft? Bestaat er wel taal voor dat deel van het leven? Of valt die gloed omgekeerd om te roepen met tekst? Zijn er grote uitersten denkbaar in het menselijk bestaan dan het woord en het lichaam?

erotiek:
lexicale afgrond,
lyrisch gebrek,

het niet gezegd
net niet –

 Maar dan geeft ik zich toch over, aan haar lichaam, aan haar woord:

kleirood, heet-verkit gesteente
glazuren, wijkende lippen

naar buiten krullende
binnensten

nu je eindelijk zonder franjes of ruches of kanten biesjes
in de weelde van je huid past

nu het satijnen hout van de van nectar druipende
balsaboom

nu de vochtige dijen

Het is nooit pornografie: die dijen zijn zo'n beetje het meest onvertogen woord dat er valt, en Van den Broeck blijft altijd de taal meester. Maar ze onderzoekt, bijvoorbeeld in deze regels, de sensualiteit ook van de taal met haar franjes en ruches en biesjes.

Tot aan het eind lijf en taal toch weer een worden:

en te midden van onze verkwistingen
(...)
vinden we
vanzelfsprekende rust van lichaam en zinnen

Plakboel, heet het gedicht, want wat er zich buiten de taal afspeelt is natuurlijk behoorlijk plakkerig, maar die plakkerigheid heeft Van den Broeck ook in de taal willen brengen, in een wonderlijk, wonderbaarlijk experiment. 

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen