Kate Conger & Ryan Mac. Character Limit.How Elon Musk Destroyed Twitter. Penguin, 2024.

-


 

Iedereen die wil begrijpen hoe en waarom Elon Musk momenteel als een olifant door de porseleinkast van de Amerikaanse overheid dendert, moet Character Limit lezen, van de Amerikaanse journalisten Kate Conger en Ryan Mac. In dat boek beschrijven ze in veel detail (namelijk op meer dan 400 bladzijden) wat er in de eerste jaren van dit decennium is voorgevallen rondom Twitter. 

Hoe Musk langzaam uitgroeide tot een van de actiefste en succesvolste twitteraars, terwijl ondertussen het bedrijf Twitter almaar kwakkelde. 

Hoe dit er uiteindelijk toe leidde dat Musk het bedrijf kocht voor 44 miljard dollar, vermoedelijk veel te veel geld. 

Hoe hij er vervolgens vrijwel alle oorspronkelijke medewerkers uitgooide of van zich vervreemdde. Hoe hij dacht het bestaande financiële model – het meeste geld komt van adverteerders – te laten vervangen door een model van abonnementen. En hoe dat – voorspelbaar voor zo'n beetje iedereen – volkomen mislukte.

Musk schafte zo'n beetje alle moderatie af, liet allerlei witte nationalisten en andere figuren toe tot het platform, en hernoemde het bedrijf naar X.com – naar een fantasie die hij al heel lang heeft om 'the everything app' te bouwen, waarmee mensen voortdurend met elkaar in contact staan, van alles met elkaar delen, ook kunnen betalen, enzovoort. Die everything app is nergens in zicht, en iedereen die enig moreel besef heeft is inmiddels van X verdwenen. 

Musk wilde Twitter kopen, zeggen Conger en Mac aan het eind van het boek, en hij wilde dat vooral om voor zichzelf een gigantisch platform te hebben. Een paar jaar geleden bouwden de softwareengineers in het algoritme dat moet bepalen hoe hoog op de tijdlijn van gebruikers een bericht komt te staan de regel –author_is_elon nadat de baas eerder mensen had ontslagen omdat een bericht van hem over een voetbalwedstrijd minder werd gezien dan een bericht van Biden over dezelfde voetbalwedstrijd. Maar toen hij het platform eenmaal had, liet hij het uit handen vallen. Twitter bestaat niet meer.

Het is een verhaal dat inzicht geeft in de psychologie van deze rijkste man ter wereld. Erg sympathiek komt hij er niet vanaf: een man die geen enkele compassie toont voor mensen die voor hem werken, een man die zozeer overtuigd is van zijn eigen briljante geest dat hij nooit iets aanneemt, en alles kapot maakt als het hem uitkomt. Een man die kennelijk door allerlei zelfverklaarde 'leiders' tot model wordt genomen – daar gaan we als samenleving nog veel plezier aan beleven.

Character Limit is een heel bijzonder journalistiek project. Honderden mensen hebben Conger en Mac gesproken, en ze serveren al die verslaggeving op als een lopend verhaal, waarbij je inkijkjes hebt in zo'n beetje iedere bestuurskamer die in de afgelopen vijf jaar ook maar iets met sociale media te maken heeft gehad. Het is soms echt raadselachtig hoeveel geheimen deze journalisten hebben ontdekt. En hoe ze daar vervolgens een verhaal van hebben weten te maken dat leest als een trein.

Ondertussen dendert die trein door. De journalisten sloten hun verhaal vorig voorjaar af, en de toon van het einde is: het is allemaal mislukt, Musk is enkele miljarden lichter, en wat heeft hij bereikt? Inmiddels is hij juist weer veel rijker geworden, en heeft nu de missie van de Amerikaanse president gekregen om met het land te doen wat hij eerder met Twitter deed. 

Het kapot maken.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen