Paulien Cornelisse. De verwarde cavia – Terug op kantoor. Cornelisse, 2024.

-

 


Cavia is terug! Ze heeft sinds het vorige boek dat Paulien Cornelisse aan haar wijdde een aantal jaar rondgetoerd op de goulashbus van haar vriend Enzo, maar uiteindelijk won haar liefde voor Tipp-Ex het toch.

En dus is er een nieuw boek, met een geheel nieuwe kantoorbevolking. Andere types, maar net zo herkenbaar als de vorige keer. Sandra, die alleen iets wil doen als er eerst een melding in het systeem van wordt gemaakt. Otto, die alles verzamelt over Wee-Oo-Twee. Eimert, die zomaar ineens ontslagen wordt. Of, mijn lievelingspersonage Helma, die alles positief inziet en ook verder alleen maar aardig is:

Inderdaad zag ze een e-mail van Helma met de titel 'even noteren'. Deze mail stond tussen een flink aantal andere e-mails van Helma, met titels als 'o ja nog iets', 'ter info' en 'vorige mail niet meer nodig'.

Het eerste cavia-boek werd geboren als een reeks columns. Dat geldt geloof ik niet voor dit vervolg, maar het heeft wel de vorm van een reeks korte stukjes. Er zit nu geloof ik wel iets meer van een verhaallijn in, maar de nadruk ligt op de individuele scenes, en natuurlijk op het taalgebruik,

Er kwam ook een mail van De Vries, die Otto's vermoeden bevestigde. 'Hoe jammer we het allemaal ook vinden datEimert ons helaas gaat verlaten om nieuwe avonturen te gaan beleven, gelukkig zijn we erin geslaagd om een geschikte vervanger te vinden! Binnenkort meer hierover.'

'Zeker een heel dynamisch persoon,' zei Cavia zuur.

Er zit geloof ik altijd iets grappigs aan kantoorfictie – je komt het lezen anders waarschijnlijk ook nauwelijks door, en het leven tussen allerlei andere mensen die je niet hebt uitgekozen en met wie je weliswaar dagelijks, maar toch ook oppervlakkig contact hebt, leent zich niet zo snel voor groots en meeslepend drama. 

Een bijzonder aspect van de Cavia-saga is natuurlijk dat Cavia een cavia is. En dat dit tegelijkertijd eigenlijk geen enkele rol speelt. Een enkele keer wordt er iets over haar vacht gezegd, en een keer zegt een collega dat haar aanwezigheid zo belangrijk is voor de 'inclusiviteit', maar verder is de aanwezigheid van een cavia op kantoor kennelijk voor niemand opmerkelijk genoeg om er woorden aan te wijden. 

Het voegt een klein scheutje absurdisme toe, nauwelijks merkbaar, maar volgens mij heel effectief. Het maakt de zompige avonturen net wat vrolijker. Dit type boeken wordt in het Nederlands te weinig geschreven, en Paulien Cornelisse is er een grootmeester in.



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen