Caroline Darian. Et j'ai cessé de t'appeler papa. J.C. Lattès, 2022

-

 


Sommig menselijk gedrag is zo onbegrijpelijk. Dat van de vader van Caroline Darian, bijvoorbeeld. Vele jaren lang bracht hij zijn vrouw met chemische middelen in diepe slaap, om haar te verkrachten, om haar via internet aan te bieden aan tientallen andere vreemde mannen. Die ook kwamen om haar te verkrachten.

Wat gebeurt er als je vader dat blijkt te hebben gedaan? De vader van wie je altijd hebt gehouden? 

Als hij bovendien ook foto's van jou, gekleed in een vreemde broek, blijkt te hebben gehad, terwijl je lijkt te slapen – foto's waarvan je je niets kunt herinneren?

Darian schreef over het zwarte gat waarin zulke feiten een dochter onherroepelijk moeten storten haar boek Et j'ai cessé de t'appeler papa. Darian is, net als haar moeder trouwens, een ongelooflijk sterke persoon en ze schreef een heel krachtig boek – een boek zonder veel afstand, want daarvoor waren de gebeurtenissen nog te kort geleden. Het verscheen in 2022, terwijl de onthullingen kwamen in 2020. Het is daardoor een rauw boek, terwijl ze tegelijkertijd op een bepaalde manier de controle heeft genomen. Als schrijver.

Het is een boek over de confrontatie met het ergste, over afschuw, over ongeloof, over woede. Er staan af en toe ook wat tedere herinneringen aan de vader op, maar die maken de woede alleen maar groter. 

Het is als buitenstaander al lastig te begrijpen dat dit soort dingen gebeuren, dat ze echt gebeuren. Dat er iemand is die dit doet, en die blijft doorgaan met dat te doen. Het is dan ook onmogelijk om je te verplaatsen in iemand die dit alles overkomen is, dat iemand alle gevoel van veiligheid volkomen vernietigt. Darian laat haar woede overslaan op de lezer.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen