{P} Michel Houellebecq. Lanzarote. Flammarion, 2000. Waarom zit er een apart boekje met foto's bij dit boekje? Samen in een cassette, nog wel, heel luxe, en het fotoboekje ook echt mooi vormgegeven. Maar de foto's zijn niet echt geweldig. Wat wil de schrijver ermee laten zien? Het decor van het verhaal? (Er staan geen mensen op die foto's.) Het verhaal, zelf, ach ja. Houellebecq is echt een slechte pornograaf, laat ik het zo zeggen. En een van de hoofdpersonen bekeert zich tot een potsierlijke sekte. En tirades tegen de islam interesseren me gewoonweg niet: wat kan mij het schelen? Tirades tegen de gereformeerde kerk interesseren me ook niet. Ik zie de dreiging misschien ook niet. ('Nog steeds niet!') Toch ook dit weer gelezen, toch zal ik ook het volgende misschien nog wel weer lezen. Omdat ik moet erkennen dat het misschien wel iets over 'onze tijd' zegt, en ik als ik eerlijk ben zelf niet zoveel ideeën heb over 'onze tijd'.
Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.
Met een vertaling van Ton Naaijkens. Dit is het verslag van een mislukking. Paul Celan is een groot dichter die ook in Nederland gerespecteerde liefhebbers heeft, en door een van hen, de hoogleraar Duits en vertaalwetenschap Ton Naaijkens, in het Nederlands is vertaald. Celans verhaal - dat van een Duitstalige Roemeense Jood die na de oorlog het Duits opnieuw moest uitvinden om een glimp de verschrikkingen op te kunnen schrijven - is indrukwekkend, en zijn Verzamelde gedichten zijn in het Nederlands ongehoord prachtig opgeschreven. Maar het boek ziet er ook uit als een brok geblakerd beton, en het is me niet gelukt om er doorheen te breken. Ik begrijp niet wat ik als lezer verondersteld wordt te doen met een gedicht als: Das umhergestossene Immer-Licht, lehmgelb, hinter Planetenhäupten Erfundene Blicke, Seh- narben, ins Raumschiff gekerbt, betteln im Erden- münder. (Het alle kanten op gestoten steeds licht, leemgeel, achter planetenhoofden. Bedachte blikken, kijk- krasse
Reacties