{P} Marek van der Jagt. Monogaam. CPNB/De Geus, 2002. De eerste bladzijden dreigde ik een beetje geïrriteerd te raken door de krullendraaierij die hier als essay werd verkocht (voor slechts een paar euro weliswaar). Maar toen besloot ik het als verhaal te lezen, het werd gaandeweg ook duidelijker een verhaal, of een serie verhalen, en het laatste verhaaltje, over de celliste die verzint dat ze nog meer minnaars heeft dan Marek vond ik nog mooi ook. Nou ja, niet dark, even scathing'. Maar ik heb toch beslist geen spijt dat ik het uitgelezen heb.
Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.
Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Reacties