Vleesjaar
Dit boek is halverwege een documentaire en een roman in, en het illustreert een beetje wat ik dacht bij het vorige boek dat ik las, van Joris van Casteren (zie hieronder). De documentaire is beter dan de roman. De personen in het boek zijn (afgezien misschien van Jane die waarschijnlijk veel autobiografische trekjes heeft) een beetje van plastic en de gebeurtenissen die deel uitmaken van de roman zijn nu ook niet ongemeen boeiend -- een Japanse vrouw wordt door haar bruut van een man gemaltraiteerd en besluit hem uiteindelijk te verlaten is bijvoorbeeld een verhaallijn -- maar het verhaal over de idiotie van de vleesindustrie dat gaandeweg steeds belangrijker wordt, maakt wel indruk. Niet zoveel indruk dat ik nu vegetariër geworden ben, maar toch. En ook heb ik een paar dingen geleerd over de Japanse cultuur, en met name over Shonagon, de vrouwelijke Montaigne van de Japanse cultuur. Van wie overigens op internet ook wel het een en ander te vinden is:
One is telling a story about old times when someone breaks in with a little detail that he happens to know, implying that one's own version is inaccurate -- disgusting behavior!
Dat is inderdaad iets dat mij ook tot wanhoop drijft. Het lijkt dan net of zo iemand niet begrijpt wat een verhaal eigenlijk is. Na afloop van een verhaal er aardige details aan toevoegen, dat kan natuurlijk altijd.
Reacties