Kees van Kooten. Levensnevel.

{P} Kees van Kooten. Levensnevel. Amsterdam: De Bezige Bij, 1999.

Een palindroom als titel: brrrrrrrb! Maar bij Kees van Kooten kan het kennelijk wel. Net zoals hij het zich kan permitteren om af en toe flink sentimenteel te zijn over zijn moeder, of een veel te lang verhaal op te nemen over een missionaris. Het levert ondanks alles toch een mooi en prettig boek op.


Het allergrappigste is misschien nog wel dat er her en der van die serieuze boekverslagen van middelbare scholieren over dit boek verschijnen; die kinderen kennen Van Kooten eigenlijk al niet meer van de tv, en ze gaan vlijtig op zoek naar motieven en stijlkenmerken, zoals ze dat op school hebben geleerd ("Na het lezen van de achterkant vond ik het boek niet zo leuk. Ik had iets van, dit moet ik leuk gaan vinden, omdat zoveel mensen hem leuk vinden. Iets wat natuurlijk nergens op slaat. Het is toch een kwestie van smaak."). Maar wat schieten die kinderen op met dat gezoek? Zou er ooit iemand op deze manier aan het lezen zijn geraakt?

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.