Philip Roth. The plot against America
Sinds The human stain noem ik mezelf tegenover wie het horen wil een bewonderaar van Philip Roth. Nu is er een nieuw boek verschenen dat allerwege geprezen werd, en dat lijkt me terecht, want dit is de beste roman van dit jaar, ik zal er geen doekjes om winden.
Roth beschrijft hoe de jaren 1940-1942 verlopen waren voor het jongetje dat hij was en het joodse gezin waarin hij leefde als niet Roosevelt maar de antisemitische vliegenier Lindbergh de presidentsverkiezingen gewonnen had. Er is niemand die zo goed kan beschrijven hoe gebeurtenissen in de grote politiek van invloed kunnen zijn op het alledaagse leven -- hoe mensen hun best kunnen doen om alles normaal en prettig en kalm te houden, maar de buitenwereld uiteindelijk toch alles kan verpesten.
Dat vond ik al vanwege de Human stain, maar nu laat Roth ook nog zien dat hij kan beschrijven hoe een jongetje denkt en voelt als hij ziet dat om hem heen de wereld gek aan het worden is. De manier waarop zo'n jongetje dat langzaam in de gaten krijgt terwijl hij tegelijkertijd blijft vasthouden aan zijn kleinejongensangsten voor spoken in de kelder — het maakt dat je eigenlijk niet kan geloven dat Roth het niet heeft meegemaakt. Hoe zoveel mensen in het verkeerde beginnen te geloven, dat zelfs degenen die dat niet doen aan hun verstand beginnen te twijfelen: zoiets verzin je toch niet?
Nee, mij maakt die Roth niks wijs: ik denk dat Lindbergh wel degelijk president van Amerika is geweest. Gelukkig is het allemaal goed gekomen.
(Hoewel?)
Reacties