Ziko Marcus Sikosek. Sed homoj kun homoj. Universalaj Kongresoj de Esperanto 1905-2005. Rotterdam: UEA, 2005.

-
Ziko Sikosek is een jonge en de enige echt serieuze historicus van de Esperanto-beweging. Hij is nu bezig met een proefschrift over de geschiedenis van de Wereld-Esperantovereniging en hij schreef eerder een boek met de veelzegggende titel Esperanto sen mitoj (Esperanto zonder mythen). Ook gaf hij een kleine serie cd's met historische geluidsdocumenten uit. In het boekje Sed homoj kun homoj geeft hij over ieder congres enkele aardige wetenswaardigheden. Het boekje is verder geïllustreerd met foto's en afbeeldingen van congressnuisterijen als speldjes en naambordjes. De titel ('Maar mensen met mensen') verwijst naar een uitspraak van Zamenhof, de auteur van het Esperanto, tijdens het eerste congres, honderd jaar geleden: "Heden kwamen tussen de gastvrije muren van Boulogne-sur-Mer niet Fransen met Engelsen samen, of Russen met Polen, maar mensen met mensen."

Sikosek heeft wel oog voor het amuserende detail:

Bij een loket voor een toneeluitvoering in het kader van het congres [in Den Haag in 1920] zei één man dat hij niet naast een Duitser wilde zitten. Twee Britten protesteerden heftig: "Wij zijn allen kameraden, zonder onderscheid tussen de naties!" De man antwoordde: "Ik ben zelf Duitser, maar ik heb niet zo'n dure reis gemaakt om naast landgenoten te zitten, met wie ik elke dag thuis kan praten."

Alles bij elkaar geeft dit boekje, voor de enigszins ingewijden (maar daarvoor is het dan ook in het Esperanto geschreven), een aardig inkijkje.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen