Amélie Nothomb. Journal d'Hirondelle. Paris: Albin Michel, 2006.

Een huurmoordenaar verandert in een lustmoordenaar: waar hij eerder niet in staat was om iets te voelen, krijgt hij zijn erotische gevoelens terug door zijn werk, en als hij niet kan werken, door dan maar willekeurige mensen neer te schieten. Nooit wordt je zo intiem met iemand als in het uur van haar dood. Hij heeft ook een geheime fantasie: dat er ook vrouwelijke huurmoordenaars zijn. Op een dag krijgt hij de opdracht een familie uit te roeien, maar op het moment dat hij de vader bereikt, die in bad zit, is hij er getuige van dat de man door zijn dochter wordt bedreigd en uiteindelijk gedood omdat hij haar dagboek gestolen heeft. De huurmoordenaar schiet de dochter neer, maar wordt vervolgens door haar (die hij Zwaluw noemt) en haar dagboek (dat hij aantreft in de aktentas die hij moest stelen) volkomen geobsedeerd. Zijn opdrachtgevers zitten ook achter dat dagboek aan, en daarom besluit hij het uiteindelijk op te eten; hij zal eraan doodgaan.

Ieder jaar publiceert Amélie Nothomb een boek en bijna ieder jaar lees ik het — eerder schreef ik hier over Stupeurs en tremblements en Biographie de la faim. Het zijn korte, maar volkomen geobsedeerde boekjes waarin de dood en de liefde een belangrijke rol spelen. Het zijn eigenlijk meer korte verhalen, maar ze zitten goed in elkaar en ik lees ze met plezier. Dat geldt ook weer voor Journal d'Hirondelle: mooi boekje, met een paar fraaie formuleringen en bizarre gedachten. Je leest het in een zondagmiddag uit: een mooie zondagmiddag.