Peter Middendorp. Lange poten. Een jaar lang vreemdeling in Den Haag. Amsterdam: Prometheus, 2008.

Peter Middendorp. Lange Poten Zes jaar geleden las ik de eerste roman van Peter Middendorp, en ik bedacht dat hij misschien beter non-fictie kon schrijven. En zie eens, dat doet hij inmiddels. Op het Binnenhof schijnt hij inmiddels een bekende en zelfs enigszins beruchte figuur te zijn — een schrijver die weigert zich aan de code te houden.

Iedereen moet er kennelijk een beetje aan wennen: de voorlichters, de voorzitter van Nieuwspoort en wie al niet, dat er nu rond hun werkplek — Middendorp woont op de Poten — iemand rondloopt die alles opschrijft wat hij hoort en ziet. Het maakt niet uit of het enorm geheim is, het maakt niet uit of het Middendorp zelf in een wat bedenkelijk daglicht stelt. Hij schrijft het op, en nog steeds in een prettige stijl. Dit is een kenmerkend stukje voor ongeveer al die aspecten, behalve de zelfspot:

Laatst presenteerde Ruud Lubbers een boekje. Iets over dat hij weet hoe het verder moet met de samenleving. Lubbers ws gevraagd bij de gelegenheid te spreken. Dat hoefde je hem overigens geen twee keer te vragen. Man, wat kan die man lang praten. (...) Bij binnenkomst gaf Lubbers de eerste dame die hij tegenkwam opdracht zijn wagen te parkeren. Hij stond ergens op de stoep. Die met de sleutels er nog in.

Ik als lezer moet er ook wel een beetje aan wennen. Middendorp schreef deze stukjes oorspronkelijk voor de gratis krant De Pers. Zoekt hij niet af en toe gewoon naar sensatie? Hij is bijvoorbeeld de bron van het gerucht dat twee PvdA-Kamerleden in een al te innige omhelzing waren aangetroffen in de fractiekamer van het CDA. Maar hij noemde hun namen niet, en stelt ook weer die hang naar sensatie ter discussie. Dit maakt dit boek, al bestaat het ook alleen maar uit stukjes, en ook al gebeurde er het afgelopen jaar maar weinig op het Binnenhof, uiteindelijk tot een behoorlijk ingewikkeld boek, waarover je veel kunt nadenken.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.