David Sedaris. Dress your family in corduroy and denim. Audible, 2004.

-
David Sedaris. Dress your family in corduroy and denim David Sedaris ziet er verkeerd uit. Dit is nu het tweede audioboek dat ik van hem gehoord heb en er heeft zich in mij nu een duidelijk beeld van hem gevormd op basis van zijn stem en zijn verhalen. Dat beeld ligt het dichtst in de buurt van de Amerikaanse straatmuzikant die al tientallen jaren in Den Haag op zijn gitaar speelt, een bejaarde hippie die geloof ik Craig heet.

Ik heb nu meerdere foto's van Sedaris gezien en weet dat hij er helemaal niet zo uitziet, hij heeft bijvoorbeeld geen sluik lang haar, maar een heel keurig voorkomen. En toch kom ik niet van dat beeld af.

Ik luister naar Sedaris omdat hij de perfecte vakantieverhalen schrijft: ze zijn niet te lang, ze meanderen een beetje, ze zijn grappig op een charmante manier (er zit veel zelfspot bij, waarin hij zichzelf neerzet als een onuitstaanbaar verwend nest). Ik luister ernaar als het te warm is om te slapen en ik geen zin heb om een boek open te doen.

Ik moet nu binnenkort misschien ook maar eens een boek van Sedaris lezen, met mijn ogen bedoel ik. Kijken hoe hij zijn zinnen precies op papier plaatst, hoe hij de imitaties van bijvoorbeeld zijn broer precies grafisch weergeeft. Ik heb zijn stem inmiddels goed genoeg in mijn hoofd om die mee te laten klinken, en ik weet ook hoe hij eruitziet. Als Craig.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen