Louis Couperus. Eline Vere. DBNL, 2012 (1889)
Het was lang geleden, heel lang geleden, dat ik Eline Vere voor het laatst las. Het was wel niet in de negentiende eeuw, maar het boek was nog geen 100 jaar oud, terwijl het er inmiddels bijna 125 telt. Het was mijn eerste Couperus, het begin van een levenslange liefde voor die schrijver.
Ik durfde er nooit naar terug te keren, omdat ik bang was dat ik teleurgesteld zou worden. Maar omdat de DBNL het boek onlangs als e-book uitbracht, durfde ik het nu wel aan. En werd inderdaad wel teleurgesteld, maar minder dan ik had verwacht, zodat het dus eigenlijk toch wel weer meeviel.
(Even terzijde: wat is de Wikipedia-pagina over Eline Vere vreselijk knullig! Het lijkt me een slechts lichtelijk bewerkte versie van een boekverslag door een scholier. Ik hoop dat er snel iemand tijd heeft om er wat meer van te maken.)
Het is duidelijk dat Couperus in zijn latere 'Haagse' romans betere versies van Eline Vere geschreven heeft. Zo zijn de meeste geloofwaardige personen in Eline Vere toch de wat fladderige jonge meisjes en een enkel wat minder betrouwbare jonge man. De oudere mensen – iedereen ouder dan 25 is wat flets en vooral onbegrip voor het werkelijke leven. Het mooie van Van oude mensen is dat het nu juist personen uit allerlei generaties geloofwaardig voorschotelt. (Wat dat betreft had Eline Vere beter Van jonge mensen kunnen heten.)
Maar als je dat eenmaal accepteert, dat Eline Vere een negentiende-eeuwse jongerenroman is, wordt het toch weer een prachtig verhaal – al dat gestoei, en al dat vlotte jongerengepraat van 125 jaar geleden! Dat eindeloze gezeur of Den Haag nu bedompt is of dat het juist prettig is dat iedereen bij de hand is; de rusteloosheid van Eline, haar nachtelijke vlucht door de stad. Want vooral Den Haag is toch wel de echte heldin van deze roman, misschien nog meer dan Eline zelf. Wat is ze mooi, zo in die jonge ogen van de tweede helft van de negentiende eeuw, met haar opera, haar uitstapjes naar Scheveningen, haar Sociëteit en al die mooie nieuwe straten!
Ik durfde er nooit naar terug te keren, omdat ik bang was dat ik teleurgesteld zou worden. Maar omdat de DBNL het boek onlangs als e-book uitbracht, durfde ik het nu wel aan. En werd inderdaad wel teleurgesteld, maar minder dan ik had verwacht, zodat het dus eigenlijk toch wel weer meeviel.
(Even terzijde: wat is de Wikipedia-pagina over Eline Vere vreselijk knullig! Het lijkt me een slechts lichtelijk bewerkte versie van een boekverslag door een scholier. Ik hoop dat er snel iemand tijd heeft om er wat meer van te maken.)
Het is duidelijk dat Couperus in zijn latere 'Haagse' romans betere versies van Eline Vere geschreven heeft. Zo zijn de meeste geloofwaardige personen in Eline Vere toch de wat fladderige jonge meisjes en een enkel wat minder betrouwbare jonge man. De oudere mensen – iedereen ouder dan 25 is wat flets en vooral onbegrip voor het werkelijke leven. Het mooie van Van oude mensen is dat het nu juist personen uit allerlei generaties geloofwaardig voorschotelt. (Wat dat betreft had Eline Vere beter Van jonge mensen kunnen heten.)
Maar als je dat eenmaal accepteert, dat Eline Vere een negentiende-eeuwse jongerenroman is, wordt het toch weer een prachtig verhaal – al dat gestoei, en al dat vlotte jongerengepraat van 125 jaar geleden! Dat eindeloze gezeur of Den Haag nu bedompt is of dat het juist prettig is dat iedereen bij de hand is; de rusteloosheid van Eline, haar nachtelijke vlucht door de stad. Want vooral Den Haag is toch wel de echte heldin van deze roman, misschien nog meer dan Eline zelf. Wat is ze mooi, zo in die jonge ogen van de tweede helft van de negentiende eeuw, met haar opera, haar uitstapjes naar Scheveningen, haar Sociëteit en al die mooie nieuwe straten!
Reacties