Doeschka Meijsing. Over de liefde. Amsterdam: Querido, 2007
Over de liefde is het verhaal van een vrouw die voor de derde keer in haar leven door een geliefde verlaten wordt na een langere relatie; een vrouw die ook haar vader verliest, en die op een onverwachte manier in contact komt met de lerares op wie ze als tienermeisje heimelijk verliefd was. Het is een mijmering, een lange, mooie, melancholieke mijmering over de liefde. Allerlei vormen van liefde komen er in aan de orde – de homoseksuele en de heteroseksuele, die voor je familie en die voor je vrienden, die van het kind en die van de rijpere mens –, worden met elkaar vergeleken. Het is een boek als een mooie dag in de vroege herfst, met een zon die al wat lager komt te staan en een gevoel dat treurig is en daardoor prettig. Over de liefde is een onvergetelijk boek.
Doeschka Meijsing was misschien wel de eerste literaire auteur van wie ik zelf een boek had: een uitgave van Robinson, als Salamander. Hoe kwam ik eraan? Ik weet het niet meer. Ik wist niet zo goed wat ik met het boek aanmoest, geloof ik. Ik denk dat ik het voor het eerst las toen ik zestien was en een paar jaar later nog een keer, toen ik inmiddels al Nederlands studeerde. En nog steeds niet wist wat ik met het boek aanmoest.
Dat was geen goed begin voor een relatie, en ik heb sindsdien nooit meer iets van haar gelezen. Nu kwam ik min of meer bij toeval met dit boek in aanraking, nu de schrijfster ineens dood is. Ik wist dat Over de liefde heel goede recensies had gekregen, dat het door veel critici als haar beste boek ooit was beschouwd, dus ik wilde het wel weer eens proberen en werd warempel meteen meegesleept.
Wat is het mensenleven toch een eindeloos getob, wat zijn de mensen toch allemaal aan het worstelen. Een heleboel proberen het heus wel goed, maar het lukt allemaal niet. Een van de hoofdlijnen is het verhaal van de laatste verloren liefde van de vertelster, met Julia, de veertien jaar jongere actieve, slimme, intelligente Julia, die na twaalf jaar ineens verliefd bleek te zijn geworden op een man, een getrouwde man die niet van zijn vrouw weg wil. En Julia wil op een bepaalde manier ook niet van haar vrouw weg: ze blijft voor Pip zorgen als deze een ongeluk gekregen heeft.
Ah, die diepe, mooie treurnis om wat er allemaal niet kan.
Doeschka Meijsing was misschien wel de eerste literaire auteur van wie ik zelf een boek had: een uitgave van Robinson, als Salamander. Hoe kwam ik eraan? Ik weet het niet meer. Ik wist niet zo goed wat ik met het boek aanmoest, geloof ik. Ik denk dat ik het voor het eerst las toen ik zestien was en een paar jaar later nog een keer, toen ik inmiddels al Nederlands studeerde. En nog steeds niet wist wat ik met het boek aanmoest.
Dat was geen goed begin voor een relatie, en ik heb sindsdien nooit meer iets van haar gelezen. Nu kwam ik min of meer bij toeval met dit boek in aanraking, nu de schrijfster ineens dood is. Ik wist dat Over de liefde heel goede recensies had gekregen, dat het door veel critici als haar beste boek ooit was beschouwd, dus ik wilde het wel weer eens proberen en werd warempel meteen meegesleept.
Wat is het mensenleven toch een eindeloos getob, wat zijn de mensen toch allemaal aan het worstelen. Een heleboel proberen het heus wel goed, maar het lukt allemaal niet. Een van de hoofdlijnen is het verhaal van de laatste verloren liefde van de vertelster, met Julia, de veertien jaar jongere actieve, slimme, intelligente Julia, die na twaalf jaar ineens verliefd bleek te zijn geworden op een man, een getrouwde man die niet van zijn vrouw weg wil. En Julia wil op een bepaalde manier ook niet van haar vrouw weg: ze blijft voor Pip zorgen als deze een ongeluk gekregen heeft.
Ah, die diepe, mooie treurnis om wat er allemaal niet kan.
Reacties