Pieter Waterdrinker. De correspondent. Amsterdam: Prometheus, 2014.
Wanneer er in New York een blaadje van een boom valt, opent het Nederlandse 8-uurjournaal ermee. Van iedere gebeurtenis van enige omvang wordt uitgebreid verslag uitgebracht. Onlangs werd live verslag gedaan van de herdenkingsdienst voor slachtoffers van de aanslag bij de marathon in Boston. Live! Van een herdenkingsdienst!
De rest van de wereld laat de mensen koud. Hoeveel lezen we over de bizarre, rijke wereld in het moderne Rusland? Hoeveel weten we over dat land?
Pieter Waterdrinker woont al achttien jaar in dat land en doet in dit boek verslag van zijn belevenissen als correspondent voor verschillende Nederlandse media (die nooit met name genoemd worden). Het gaat daarbij meestal om de verhalen achter de krantenverslagen. Er is bijvoorbeeld een humoristisch verslag hoe hij met een winegums etende Duitse stagiaire in een taxi probeert Tbilisi te bereiken wanneer de spanningen tussen Rusland en Georgië zijn opgelopen, en een absurd detectiveverhaal waarin hij probeert te achterhalen wat er gebeurd is met een Nederlandse orgelbouwer van wie het lijk is teruggevonden in Kazan.
Je krijgt zo een zeldzaam levendig beeld van Rusland – van de chaos die er soms heerst, van de ongelijkheid, de onrechtvaardigheid, en tegelijkertijd van de aan liefde grenzende fascinatie die ervan uit kan gaan.
Waterdrinker beschouwt zichzelf vooral als romanschrijver. Hij doet zijn werk als correspondent naar eigen zeggen vooral omdat hij van zijn fictie niet leven kan. Nu moet ik toegeven dat ik zijn fictie niet ken – aan het eind van het boek staan een paar verhalen; die beschouw ik niet als het hoogtepunt van De correspondent, maar dat is natuurlijk ook maar een kleine proeve – maar volgens mij kan hij heel veel van zijn talent kwijt in het soort nonfictie-verhalen dat hij hier schrijft. Het boek staat vol rake observaties, mooie zinnen en overtuigende alinea's. Wat wil je nog meer?
De rest van de wereld laat de mensen koud. Hoeveel lezen we over de bizarre, rijke wereld in het moderne Rusland? Hoeveel weten we over dat land?
Pieter Waterdrinker woont al achttien jaar in dat land en doet in dit boek verslag van zijn belevenissen als correspondent voor verschillende Nederlandse media (die nooit met name genoemd worden). Het gaat daarbij meestal om de verhalen achter de krantenverslagen. Er is bijvoorbeeld een humoristisch verslag hoe hij met een winegums etende Duitse stagiaire in een taxi probeert Tbilisi te bereiken wanneer de spanningen tussen Rusland en Georgië zijn opgelopen, en een absurd detectiveverhaal waarin hij probeert te achterhalen wat er gebeurd is met een Nederlandse orgelbouwer van wie het lijk is teruggevonden in Kazan.
Je krijgt zo een zeldzaam levendig beeld van Rusland – van de chaos die er soms heerst, van de ongelijkheid, de onrechtvaardigheid, en tegelijkertijd van de aan liefde grenzende fascinatie die ervan uit kan gaan.
Waterdrinker beschouwt zichzelf vooral als romanschrijver. Hij doet zijn werk als correspondent naar eigen zeggen vooral omdat hij van zijn fictie niet leven kan. Nu moet ik toegeven dat ik zijn fictie niet ken – aan het eind van het boek staan een paar verhalen; die beschouw ik niet als het hoogtepunt van De correspondent, maar dat is natuurlijk ook maar een kleine proeve – maar volgens mij kan hij heel veel van zijn talent kwijt in het soort nonfictie-verhalen dat hij hier schrijft. Het boek staat vol rake observaties, mooie zinnen en overtuigende alinea's. Wat wil je nog meer?
Reacties