Maxim Februari. Klont. Amsterdam: Prometheus, 2017

Op internet zijn allerlei juichende recensies van de nieuwe roman van Maxim Februari te vinden. Wat ben ik jaloers op die recensenten. Ik ben een groot bewonderaar van Februari's columns en ook zijn vorige roman, De literaire kring, heb ik met plezier gelezen. Je kon overal lezen dat dit een ideeënroman was, en tegelijkertijd een satire, en ook een menselijk verhaal.

Ik had me dus echt op Klont verheugd, het meegenomen voor het kerstreces. Maar ik kon er niet goed doorkomen, het heeft me echt grote inspanning gevraagd om mijn gedachten erbij te houden.

Ik had de hele tijd het idee: dit is helemaal niet waar het om gaat. Het soort problemen waarom de plot gebouwd zijn, lijken me nauwelijks reëel. Een van de hoofdpersonen houdt allerlei populaire lezingen waarin hij aankondigt dat de data de macht gaan overnemen, dat we het leven zelf niet meer zien maar de afbeelding van dat leven in cijfertjes die we in onze computers hebben gestopt. Gaandeweg wordt die figuur ontmaskerd als een charlatan, door de andere hoofdpersoon. Maar die hele kwestie lijkt me onzin, en ik kan me er dan ook geen moment om bekommeren.

Zoiets geldt ook voor het nogal verknipte persoonlijke leven van met name de tweede hoofdpersoon (over de eerste komen we niet zo heel veel te weten), die aan het begin bij iedereen aankondigt dat hij zelfmoord gaat plegen, en als iedereen de brief heeft gekregen, dat toch niet doet. Echt menselijke gevoelens krijg ik niet van zo iemand, en ook niet van de al even rare figuren die hem omringen.

Ik denk dan eigenlijk altijd dat ik het verkeerd gelezen heb; dat ik mijn moment niet had; of dat ik het over tien jaar nog eens moet proberen. Laat ik dat dan maar doen.

Update: Gedaan, in 2024.