John Carey. A little history of poetry. Yale University Press, 2020

 

A little history of poetry is het soort boek dat het waarschijnlijk wereldwijd goed doet: in kleine stukjes verdeeld geeft het een geschiedenis van de poëzie. Het is geschreven door een vooraanstaand criticus en het begint met een definitie van poëzie: "Poetry is language made special, so that it will be remembered and valued." Het belooft, met andere woorden, dat je door 280 bladzijden te lezen wel zo'n beetje bij bent.

Het is ook ongelooflijk oppervlakkig. Als poëzie taal is die bijzonder is gemaakt, waarom verandert wat er bijzonder is dan door de jaren heen? Wat is de relatie tussen je dichtregels herinneren en ze waarderen? Op zulke voor de hand liggende vragen komen er geen antwoorden. In plaats daarvan krijg je een overzicht in column-achtige stukjes – deze little history had zo een serie stukjes in de krant kunnen zijn – met heel veel dingen die ik, toch niet bepaald een kenner van de Engelse dichtkunst, ook wel had kunnen verzinnen.

Want dat is nog het raarste van dit boek: dat het eigenlijk gaat over de geschiedenis van de Engelse poëzie, maar dat nauwelijks lijkt te kunnen scheiden van 'de' poëzie. Het begint met Homerus en Ovidius, maar al snel gaat het over op Beowulf en hoewel er daarna ineens nog vrij en slechts heel af en toe random stukjes opduiken over Rilke of Poesjkin, gaat het vanaf dan alleen nog over de Engelstalige poëzie.

Dat die poëzie een plaatsje heeft op het wereldtoneel, op allerlei manieren beïnvloed is geweest door andere culturen die mede bepaalden wat "made special" betekende tot het op zeker moment zélf het centrum werd van de wereldwijde definitie van de poëzie: het moment dat ook de taal waarin die gedichten geschreven zijn wereldwijd de macht kreeg. Het moment dat er boeken konden worden geschreven met als titel "a history of poetry" waarin wordt gedaan alsof alle andere talen slechts bijfiguren zijn.