Mia You. Festival.
Het leven, het culturele leven is steeds meer een festival: je neemt een paar borrelnootjes, een biertje, bezoekt een grappige theatervoorstelling waarin ontzettend goed wordt geacteerd, neemt dan nog een biertje en luistert met een groepje anderen in de kleine zaal naar een oude Tochaarse dichter.
Je kunt dat oppervlakkig noemen, nee, het is oppervlakkig. Maar het is ook de staat van ons zijn, in de eenentwintigste eeuw, het hele leven is een festival, een aaneenschakeling van allerlei min of meer absurde momenten. In Festival van de Zuid-Koreaans/Amerikaans/Utrechtse dichter Mia You komt dat allemaal aan de orde: dichtbundels van anderen, Freud, het kapitalisme en AI, Mark Rutte, en het menselijk lichaam.
Een soort eenpersoonsfestival dat een parodie is op het festival, een reflectie op een festival, maar vooral ook een overweldigende bundel, in ieder geval voor iemand als mij, die nog nooit iets van Mia You gelezen heeft.
Als ik het goed begrijp, heeft You haar gedichten in eerste instantie in het Engels geschreven, en zijn deze vervolgens door Eddie Azulay in het Nederlands vertaald. Die heeft dat heel knap gedaan, want hoewel haar werk heel Amerikaans van toon is – ze beheerst een vorm van parlando die ik vooral met de andere kant van de Atlantische Oceaan associeer – zijn de gedichten ook heel Nederlands.
Af en toe vraag je je ook af hoe de vertaling in zijn werk moet zijn gegaan, bijvoorbeeld met pagina's zoals de volgende:
Zo wordt ook dat Koreaans voor de Nederlandse lezer een commodity, iets wat aardig is, en eigenlijk helemaal geen moeite kost om te begrijpen.
Toch doe je aan Festival geen recht om erover te blijven praten in termen van een festival. Daarvoor maakt het geheel uiteindelijk een te grote indruk. Hier komt iemand, al dan niet in vertaling, de Nederlandse poëzie in wandelen en gooit alles overhoop met grote energie, simpelweg door te laten zien hoe groot de wereld is, en dat dit allemaal toch ook in een bundel past.
Reacties