Billie Vos. alleen van u als ik van mij. Pelckmans, 2025

-

 


Lezen is soms ook een heel andere wereld binnengaan. Ik stapte de wereld van Billie Vos binnen, een Vlaamse Instagram-dichter, die al eerder een bundel publiceerde over de liefde, door het bos de liefde, en nu dan een over liefdesverdriet, alleen van u als ik van mij.

Ik kan er heel weinig mee, het is net alsof ik de conventies niet te pakken heb, alsof ik niet weet waarop ik letten moet. En vermoedelijk is de bundel ook helemaal niet voor mij geschreven. 

Hij is om te beginnen heel smaakvol vormgegeven, een geïllustreerde dichtbundel, dat kom je niet vaak tegen, maar de letters zijn wel heel klein voor een man van ver in de vijftig. Ik kan het met een bril op wel lezen, maar moet toch behoorlijk turen, en dan lees ik, bijvoorbeeld:

geef toe
aan wat ge wilt
vul er de kamer mee
spreek zacht zodat ik u hoor
kijk mij in de ogen, hou mijn handen vast
als ge mij wilt voelen, voel mij dan zonder schroom
als ge mij wilt, loop dan leeg voor mij
verbrijzel de angst in uw borst
durf breekbaar te zijn
kom dichterbij
geef toe
De regels worden eerst langer en dan korter. De toon wordt heftiger naarmate regels langer worden omdat je als lezer nu eenmaal geneigd bent regels allemaal ongeveer even lang aan te voelen en daardoor gaat 'als ge mij wilt voelen, voel mij dan zonder schroom' snel, en is voelt het als een uitbarsting tussen twee keer een verstild 'geef toe'.

Dat geef toe betekent bovendien de eerste keer potentieel iets anders (je niet laten belemmeren) dan de tweede (een ongemakkelijke waarheid bekennen). 

Tot zover de vorm. Maar wat dit nu precies beduidt, wat je hierbij nu precies moet voelen of denken, daar kom ik niet goed bij. 

Dichters die kennelijk zonder ironie regels durven schrijven als 'kijk mij in de ogen, hou mijn handen vast' of  'durf breekbaar te zijn', die lees ik sowieso niet vaak. Ik vind zo'n regel een cliché, wordt er ongemakkelijk van. Maar kennelijk zijn er heel veel mensen die dat aanspreekt – een uitspreken van een gevoel zoals het al veel vaker is uitgesproken, en dat misschien daardoor het eigen gevoel wel dichterbij brengt.

Misschien is dit een vroege uiting van een vorm van poëzie die ik niet meer mee zal krijgen. Misschien is dit de manier waarop de poëzie uiteindelijk zal overleven. Dat ik er niet bij kan is treurig, maar natuurlijk vooral voor mij.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen