Lucy Fricke. Das Fest. Claassen, 2024

-

 


De enige genrefictie waarvan ik houd is de romantische komedie. Bij thrillers zie ik de structuur voortdurend door het boek heen en dat stoort me. Bij romantische komedies zie ik de structuur door het boek heen en dat amuseert me, en grijpt me soms zelfs aan.

Das Fest is een vernuftig gecomponeerde romantische komedie, onder andere doordat voortdurend in het midden wordt geladen of het wel een romantische komedie is – of het uiteindelijk allemaal inderdaad uitdraait op een romance. Het vertelt het verhaal van Jakob, een man in Berlijn die zijn vijftigste verjaardag niet wil vieren, maar zijn beste vriendin Ellen weet hem ertoe te verleiden om toch op zijn minst naar buiten te gaan. 

Daar komt Jakob een aantal mensen tegen uit zijn verleden: zijn ex-vrouw, een vriend met wie hij als jongeman lang heeft samengewoond, een vrouw die een hulpmoeder voor hem is geweest, een meisje met wie hij bevriend was toen ze allebei zes waren. Dat levert op zijn minst feel good-verhalen op, gedrenkt in liefde en nostalgie. Ja, Jakob is in zijn leven in eigen ogen mislukt. Maar hij heeft ondertussen van alles en nog wat betekend voor de mensen om hem heen, misschien zonder dat hij het in de gaten had.

Heel diep gaat het niet, en je zou zelfs kunnen zeggen dat het gedrenkt is in clichés. Twintig jaar geleden had ik Das Fest nog mooier gevonden dan nu, toen de leeftijd van 50 voor mij nog onbereikbaar ver weg was. Zo'n verhaal over de melancholie van het ouder worden, het terugkijken terwijl je nog jong genoeg bent om energie te hebben en geen pijntjes. Inmiddels ben ik de 50e verjaardag alweer enige tijd gepasseerd zonder die melancholie. Het is meer een herinnering aan de voorspelling van de melancholie die me drijft, maar die is ook mooi.

Das Fest is ook een verhaal over regie. Jakob is zelf regisseur of regisseur geweest, en je vraagt je tijdens het lezen af of het nu echt toeval is dat hij zoveel mensen uit zijn verleden op één dag tegenkomt. Het wordt zo opvallend dat hij het zich zélf afvraagt. Bovendien blijkt uit de verhalen dat er voortdurend van alles gebeurd is waarin niemand de hand heeft gehad. Jarenlang heeft hij zich schuldig gevoeld dat hij het ooit uitmaakte met zijn ex – en nu blijkt dat ze toen allang en breed een relatie had met een ander. Ook op de dag zelf gaat er van alles mis: al vrij in het begin verliest Jakob bijvoorbeeld een tand en gaandeweg raakt hij steeds meer gehavend.

En toch eindigt het allemaal in een feest. En misschien in liefde – alleen de lezer van Das Fest kan het zeggen. 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe...
Meer lezen