Hanneke van Eijken. Hazenklop. Van Oorschot, 2025.

 

Veel gedichten in Hazenklop van Hanneke van Eijken gaan over de natuur: het soort natuur dat je tegenkomt tijdens een wandeling: "Wilgentakken overleven en maken nieuw blad / als je ze afbreekt / en opnieuw in de grond steekt".

Het zijn over het algemeen kalme gedichten, overpeinzingen, zo stel ik me voor van iemand die door de stad loopt, of net buiten de stad, in weilanden of misschien een klein stukje het bos in. Van Eijken hoort bij uitgeverij Van Oorschot door precies dit soort observaties, en de rustige parlandotoon van haar gedichten. 

Toch knaagt er in de natuur altijd iets, ligt er altijd iets te rotten, klinkt er onverhoeds af en toe een rauwe kreet. Een kenmerkend gedicht, een van de betere in de bundel, vind ik dit:

Wat we horen

~

Je kunt geluid bewonen met je vuisten
met je tong, je mond, bevechten met knokkels
kraken, je kaken
het is een laken, je kunt je ermee omringen
lopen op grind
de herinnering aan het ademen
van wie ooit naast je sliep

het is de stem van mijn zus

het zachtste geluid, is de trilling
diep in mijn borst

Wat ik geslaagd vind aan dit gedicht is dat het echt klinkt, met die oh's in de tweede regel, dat rijmende aken in de derde en vierde, en daarna dan de ih's n de vierde tot en met zesde. Dit is het eerste van een reeks van vier gedichten (het heeft één tilde, daarna komen er nog gedichten met twee, drie, vier tildes) en als ik het goed interpreteer is de stem van de zus hier de sleutel. Die stem is er niet meer en omgekeerd wordt de stem die hier klinkt ook niet meer door de zus gehoord: 'hoe hard moet ik zingen, zodat je me hoort?' is de laatste regel van ~~~~.

Maar er zijn ook dingen die me een beetje storen. Het omringen bijvoorbeeld, dat in dezelfde regel staat als laken hoewel je je met lakens niet kunt omringen, althans, ik kan me daar niets bij voorstellen. Het is net alsof die klankeffecten hier iets hebben afgedwongen dat niet zoveel betekent: een moderne vorm van rijmdwang. 

En die trilling diep in mijn borst voelt voor mij net iets te expliciet. 

Het was heus een genoegen om in Hazenklop een keer met Van Eijken mee te wandelen, maar als je bij een wandeling over allerlei kleinigheden moet heenkijken voel je je ook niet echt uitgenodigd om het nog eens te doen.