Lara Taveirne. Wolf. Prometheus, 2024

 

Wolf is de naam van de broer van Lara Taveirne die ooit het leven uit wandelde. Hij was 19, hij nam de trein naar het noorden van Zweden, liep daar een eind het winterse bos in, vleide zich neer in de sneeuw en liet zich bevriezen. 

Wolf is het verhaal van beheersing. Wolf beheerste zijn eigen verhaal: hij wilde, om wat voor reden dan ook, niet meer leven en dus maakte hij, misschien wel op de minst dramatische manier die hij kon bedenken een einde aan zijn verhaal. In de laatste dagen voor dat dit verhaal ten einde kwam, schreef hij in een Moleskine-boekje zijn dagboek. Uit de fragmenten die Taveirne opneemt in Wolf blijkt dat hij een getalenteerd schrijver was. Er blijkt ook uit dat hij niet wanhopig was: hij bezocht in Amsterdam een boekhandel en een prostituée, hij vroeg zich af hoe de schrijver van Brommer op zee ook weer heette, hij las On the Road. Hij wandelde beheerst naar het einde.

Het gezin – Wolf was een nakomelingetje en maakte Lara tot precies de middelste – was er toch al een dat met verhalen en liedjes beheersing zocht. De moeder van Lara veranderde tijdens het voorlezen verhalen zo dat haar kinderen de hoofdpersonen werden: Icarus kreeg blond haar. Lara identificeerde zich met Roodkapje uit liedje ('ik ben niet bang voor de wilde dieren, in het bos').

Ja, dat is allemaal te mooi om waar te zijn: de jongen die zou sterven als Icarus. De zus die haar broer Wolf in het bos zal gaan zoeken als Roodkapje. Je weet nooit helemaal wat de status is van wat je in Wolf wordt verteld. Heet die zus eigenlijk wel Lara, zoals ik hierboven steeds aanneem? Die naam wordt nooit genoemd in het boek. Wolf zit zo knap en, beheerst, in elkaar dat het soms nauwelijks reëel lijkt, wat er wordt verteld: eerder een wreed sprookje. En tegelijkertijd maakt juist die beheersing het verhaal heel krachtig en emotioneel.

Je voelt dat de schrijfster heel wat te beheersen heeft.

Bovendien werkt het ook andersom: de schrijfster en haar familie worden ook beheerst door verhalen. Lara vindt als middelste troost in het feit dat haar vader ooit heeft gezegd dat zij het 'cement' van het gezin is. Tot ze erachter komt dat hij dit nooit heeft gezegd, dat ze zich die scene herinnert uit een boek van Renate Dorrestein over de zelfmoord van haar zus.

Sommige mensen leiden hun leven vooral in verhalen. Wolf was misschien ook zo iemand. Hij lijkt er zorgvuldig voor te hebben gezorgd dat zijn Moleskine-boekje in een plastic tas behouden kon blijven terwijl zijn lichaam verging. Zijn verhaal moest behouden blijven, en zijn zus heeft daar nu voor gezorgd.