Vonne van der Meer. Het smalle pad van de liefde. Atlas Contact, 2013.

-

 


hoofdpersoon raakt er langzaam van overtuigd dat er iets in het geloof zit. Maar het is maar de vraag of degene in wie ze gelooft Christus is. Die leeft niet echt, hij komt alleen een paar keer voor als bemost beeld of als schoongepoetst beeld. Terwijl je van Heleen kunt vermoeden dat ze precies weet wat er in May omgaat, en aan het einde May zelfs beter in de gaten lijkt te hebben dan May zelf.

May is getrouwd met Pieter. Samen raken ze bevriend met Floris en Françoise, die in de Auvergne wonen. May en Pieter bezoeken hen daar iedere vakantie, nadat ze hen ooit min of meer bij toeval hebben ontmoet. Tijdens een zomer krijgen Floris en May iets met elkaar. Iedere dag sluipen ze op de een of andere manier weg om van hun liefde te genieten. Floris vertelt May daarbij het grootste geheim dat hij en Françoise hebben: hoe hun zoontje Björn ooit door een ongeluk om het leven is gekomen. Aan het eind van de vakantie maken ze het samen uit, maar May hoort daarna van Françoise dat Floris het met een ander zou houden. Françoise verdenkt daarbij de verkeerde – de eigenares van een huis waar Floris kust.

Het is een verhaal dat kenmerkend is voor Van der Meer: mensen kennen elkaar en ze kennen elkaar helemaal niet. Maar in Het smalle pad van de liefde speelt een element een rol dat in eerder werk minder uitgewerkt wordt: de durf om stappen te zetten, om iets te veranderen. De durf die soms verkeerd kan uitpakken, zoals bij Floris' idee om vlak voor de storm te gaan surfen (dat is de inleiding tot de dood van zijn zoontje), maar de durf die ook het verhaal van ons leven voortdrijft. De durf om naar Frankrijk te verhuizen. De durf om een relatie te beginnen met een vriend of vriendin, onder de ogen van je partner. De durf om je over te geven aan het geloof.

Dit is volgens mij een sleutelpassage, over May:

Al jaren was durven nu meer een kwestie van zichzelf naar iets toe praten dan ergens in plonzen. Moed had nu vooral met studie en stages te maken: uitspreken wat iedereen zag maar niemand zei. Dat deed ze soms ja, maar vaker hield ze haar mond omdat ze het sop de kool niet waard vond. Sommige mensen noemden het moedig dat ze een paar jaar geleden, geïnspireerd door de bezieling waarmee Françoise altijd over haar eigen werk sprak, een goedbetaalde marketingbaan had opgegeven om weer te gaan studeren. Frans. Ze wilde voor de klas staan.

Er wordt in het boek ook een aantal keer geplonst: Floris, als hij van zijn surfplank springt in een vergeefse poging zijn kind te redden, Floris en May samen als ze een kanotocht ondernemen om weer even samen alleen te zijn. Maar de echte veranderingen in haar leven, daar praat May zich naartoe: van een ongelovige marketeer naar een lerares Frans die gehoor sluit met een non.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Safae el Khannoussi. Oroppa. Pluim, 2024.

-
Afbeelding
  Een van de dingen die ze je niet vertellen als ze je leren lezen: dat je er als oudere plezier aan kunt leven omdat je je dan alsnog kunt laten overrompelen door de jeugd. Door de levenslust, de vertellust, de inventiviteit, de kracht van jonge schrijvers. Dat je je als 57-jarige op sleeptouw kunt laten nemen door een 30-jarige schrijver. Door Safae el Khannoussi bijvoorbeeld, met haar roman Oroppa. Het boek is al op veel plaatsen bejubeld, en het trekt je dan ook vanaf de eerste zinnen mee: De zoveelste schreeuw sneed door de kamer. Maar deze was anders. Op het bed lag de doodverklaarde met opengesperde ogen en mond, haar handen verkrampt in de lucht. De doodsreutel steeg op van het lichaam, klanken als rollend puin, een stem op straat vroeg om een aansteker en de stervende vrouw begon te schudden, te schudden alsof ze om een grap lachte. Salomé Abergel, geboren als Salma Abergel, in een voor haar lang vervlogen wereld nu bevolkt door nieuwe gezichten, krijste zichzelf terug de ...
Meer lezen

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h...
Meer lezen

Doortje Smithuijsen. Kapitalisme is seksisme. Podium, 2024.

-
Afbeelding
  Dat er ook in deze tijd en ook voor jonge vrouwen nog van alles onrechtvaardig is in onze samenleving, dat laat Doortje Smithuijsen heel duidelijk zien in Kapitalisme is seksisme . Voor iemand, voor een man, die al heel lang weinig met vrouwen van vroeg in de dertig te maken heeft, zijn het onthullende verhalen over hoe ook deze vrouwen zich nog altijd op hun uiterlijk beoordeeld weten, hoe ze denken dat ze in vrijheid allemaal tegelijkertijd dezelfde neiging krijgen om minder te gaan werken, hoe ze zich laten aanpraten dat ze geen compleet leven hebben zonder man en kinderen. Ik werd wel een beetje afgeleid doordat Smithuijsen dat allemaal verbindt aan het kapitalisme. De maatschappelijke druk die vrouwen ervaren is volgens haar een kapitalistische druk. Ik zie weinig goeds in het kapitalisme, maar waarom dat hier een rol zou spelen, wordt mij niet duidelijk. Ja, in de achttiende eeuw moesten vrouwen thuisblijven om voor de kinderen te zorgen, zodat de mannen al hun krachten ko...
Meer lezen