Nicolien Mizee is geen kijker. Dat bekent ze in het laatste 'schrijflesverhaal' van De grote wil, waarna ze zich om die stelling te illustreren bijna door een auto laat aanrijden en besluit om naar huis te gaan. Lezen.
In het boek zijn verhalen verzameld over de schrijflessen die Mizee in de loop van de jaren gaf. Kun je les geven in het schrijven van verhalen? Je kunt in ieder geval verhalen maken van het lesgeven, zo laat Mizee zien: verhalen die precies voldoen aan het soort eisen dat Mizee kennelijk zelf aan verhalen stelt. Met mensen, levende mensen die iets willen (bijvoorbeeld schrijven, of juist helemaal niet schrijven), en zonder rare abstracte woorden om hun gedrag te beschrijven.
Mizee is een prozaschrijver uit de school van uitgeverij Van Oorschot, iemand die van vergeleken wordt met Voskuil, die zelf weer in de traditie stond E. du Perron. Maar voor Du Perron en Voskuil ging het om 'de vent' en een zo eerlijk mogelijk doogronden van het zelf, en niet om 'de vorm'. Je kunt je nauwelijks voorstellen dat Voskuil schrijfles zou hebben gegeven, en als hij dat wel had gedaan en erover had geschreven, was de lezer ongetwijfeld in afgronden van chagrijn gestort.
Mizee is veel laconieker, en eigenlijk veel eigenzinniger dan dat, en ze ontkent niet dat je ook als je doel is om te schrijven over het leven zoals jij dat ervaart, over de gedachten die jij hebt, en dat alles zonder clichés, je wel degelijk behoefte hebt aan vorm. Met name het spontane schrijven vereist aandacht en precisie zegt ze. Dat is op zich eigenlijk ook een cliché, maar het hindert ook niet als de regels worden overtreden.
Wat prettig is: schrijven en lezen lopen bij Mizee in elkaar over. Dat beschrijft ze dus in het laatste verhaal, waarin ze naar het museum gaat en zich bijna omver laat rijden. Een schrijver is vooral een lezer die zo van lezen houdt dat ze af en toe wel iets moet schrijven dat ze zelf graag had willen lezen.
(Heel fijn woord, trouwens, schrijflesverhalen.)
Reacties