Arnon Grunberg: Voetnoot. Eerste verzameling. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar, 2012.

-
Ik moet misschien mijn aankoopbeleid eens herzien. Ik weet allang dat ik veel meer van Grunberg de fictieschrijver houd dan van Grunberg de denker en de commentator. Zijn verhalen zijn duister en maken je een beetje bang, zijn gedachten zijn vaak wat dun. Ook in deze 'eerste' bundeling van zijn dagelijkse column in de Volkskrant staat weinig dat ik niet al wist of ergens anders gelezen had. Erger nog: met de meeste beweringen van Grunberg ben ik het wel min of meer eens, hij haalt uit naar voor de hand liggende slachtoffers als minister-president Rutte of de koopman-intellectueel F. Bolkestein. Daar gaan mijn oren niet van flapperen.

Toch valt niet uit te sluiten dat ik een volgende editie toch ook weer op mijn iPad download. Omdat het prettige lectuur tussendoor is, zoals het voor de schrijver vast prettig is om tussendoor te schrijven. Omdat de almaar lava spuwende vulkaan die Grunberg is een adembenemend fenomeen is om als tijdgenoot te aanschouwen — als je een dag denkt dat je veel gedaan hebt, hoef je alleen maar even te bedenken wat Arnon Grunberg die dag moet hebben gedaan om weer welgemoed verder te kunnen gaan. Omdat er af en toe toch ook een pareltje voorbij komt:

Kijk, de enige twee echte westerse waarden zijn de euro en de dollar.

Ook dat is weer een gedachte die niet tot duizelingwekkend nieuw inzicht leidt. Maar het is wel even pregnant gezeg.

Reacties

Ionica zei…
Mij viel op dat ik de voetnoten in deze verzameling bij elkaar veel beter vond dan ik verwachtte op basis van de losse stukjes in de krant. Die vind ik meestal maar zozo. Maar zo alles bij elkaar vond ik er toch wel veel goede zinnen tussen zitten.


Wat bedoelde je trouwens met &mdas?
19 maart 2012 om 19:54
woordenaar zei…
Ik lees liever Grunberg de denker en commentator dan Grunberg de fictieschrijver. Door zijn laatste romans kwam ik niet heen, van deze voetnoten heb ik genoten. En misschien is dat wel typisch Grunberg: het vermogen goeie zinnen te schrijven.
20 maart 2012 om 10:39
Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Het eerste kwart: Lize Spit, Het smelt

-
Afbeelding
Het lijkt me niet onwaarschijnlijk dat de oervorm van de fictie het spel is, het kinderspel: "Jij was de vader en ik de moeder." Je bedenkt iets, en je bedenkt samen iets. In die oervorm is er nog geen onderscheid tussen spreker en luisteraar, je bouwt samen aan dat presens historicum. Het kinderspel is het structurerende element van Lize Spits roman Het smelt. Het gaat daarbij om gruwelijke spelen – maar niemand heeft gezegd dat kinderspel alleen maar gezellig samen een huisje bouwen van Lego is. De titel verwijst naar een raadsel dat Eva, de vertelster in het verhaal, aan andere meisjes opgeeft. De bedoeling van het raadsel is dat die meisjes het niet raden en dat ze daarvoor dan gestraft worden, bijvorbeeld doordat ze hun kleren uitdoen. Het is een raadsel waarbij een geheimzinnige situatie wordt geschetst en de deelnemers door ja/nee -vragen te stellen moeten reconstrueren wat er nu precies gebeurd is. Zoals Eva aan het einde iedereen in haar geboortedorp straft door h
Meer lezen

Jan Oegema, Keizersdrama. Lucebert opnieuw, 2024

-
Afbeelding
  Als ik eerlijk ben, kon ik de dreun in februari 2018 niet goed navoelen. Ik kende  Lucebertkenners, en ik kon zien hoe ontdaan ze waren door het nieuws dat de dichter tijdens de Tweede Wereldoorlog in Duitsland fascistische en antisemitische taal had uitgeslagen in brieven aan een Amsterdams meisje. Maar waarom ze zo ontdaan waren, dat kon ik toch niet goed navoelen. Jan Oegema was een van de ontdanen. Niet een die ik ken, maar iemand die duidelijk in diezelfde kring zat. Iemand voor wie Lucebert niet alleen een groots dichter was maar kennelijk ook iemand aan wie je grootse morele kwaliteiten moest toeschrijven, een ziener, ook in politicis.   Hij heeft nu van de dreun iets heel opmerkelijks gemaakt: een studie van Lucebert, zijn zoveelste studie van het oeuvre van de dichter, maar nu een met nieuwe ogen. De ogen die de antisemitische woorden ook hebben gezien. Oegema laat zien hoe precies die onthulling het voor hem mogelijk maakt om met name het late werk van de dichter anders te
Meer lezen

Freek Van de Velde. Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving. Lannoo Campus, 2024.

-
Afbeelding
Er is geen groter verhaal te vertellen dan dat van de menselijke taal, uiteindelijk het verhaal van wie en waar wij mensen zijn. Hoe heeft dat wonderlijke taalvermogen, dat vrijwel iedereen bezit op enkele ongelukkigen na, zich in de mens kunnen ontwikkelen? Wat kunnen we uit de taal leren over de oergeschiedenis van de mensheid, over de huidige samenleving en, niet te vergeten, over onszelf als individu? Er is bijna geen serieus verhaal over de mens te vertellen zonder op zijn minst de taal aan te raken — en natuurlijk al helemaal niet zonder taal te gebruiken. De bekende Leuvense taalkundige Freek Van de Velde vertelt dat grote verhaal van taal en mens in zijn boek Wat taal verraadt. Een kleine geschiedenis van brein tot beschaving . Het is een boek dat sprankelt van liefde voor taal, op meerdere niveaus: liefde voor het onderwerp én plezier in het taalgebruik. Wonderlijk verlaagd strottenhoofd Liefde voor het onderwerp heeft Van de Velde zeker. Hij laat de grote lijnen van de taalwe
Meer lezen