Peter Bergen. Manhunt. The Ten-Year Search for Bin Laden from 9/11 to Abottabad. London: The Bodley Head, 2012.

Er gebeurt de hele tijd zoveel, je zou bijna vergeten dat Osama bin Laden alweer meer dan een jaar geleden door een speciale Amerikaanse eenheid in zijn huis is doodgeschoten. Het was in het nieuws - president Obama die zakelijk aankondigde dat Bin Laden er niet meer was -, je verwonderde je een paar dagen over hoe dat allemaal mogelijk was en hoe men de terrorist precies gevangen had en toen was de aandacht alweer verlegd naar iets anders.

Gelukkig geldt dat niet voor iedereen. De Amerikaanse journalist Peter Bergen bijvoorbeeld had Bin Laden al gevolgd voor 11 september 2001 en is dat blijven doen. Met Manhunt heeft hij nu een heel sterk journalistiek boek geschreven waarin hij zowel de laatste jaren van Bin Laden als de tienjarige jacht van vooral de CIA onder de regeringen Bush en Obama nauwkeurig reconstrueert.

Dat is aan de ene kant het verhaal van een loser. Iemand die dacht dat hij met zijn aanslagen de Amerikanen uit de islamitische wereld kon verdrijven, maar het omgekeerde bereikte – de Amerikanen begonnen overal oorlog te voeren en al-Qaida werd gaandeweg steeds minder populair in de islamitische wereld. (Niet dat het ooit zo vreselijk populair was, maar het verloor gaandeweg echt alle sympathie.) De laatste vijf - zes jaar leefde Bin Laden in een zelfgemaakte gevangenis, een huis waar hij nooit meer uitkwam en waarvandaan hij eigenlijk ook niet kon communiceren met zijn mensen – mobiele telefoons en internet waren taboe, die konden immers worden afgeluisterd.

De Amerikaanse kant van de zaak is vooral het verhaal van Obama. Je krijgt het idee dat de regering Bush een en ander vooral op een incompetente manier aanpakte en dat die lamlendigheid op de een of andere manier ook de geheime dienst beïnvloedde. Pas toen Obama aan de macht kwam, kreeg men gaandeweg 'de sjeik' weer in het.vizier, al wist men tot hij doodgeschoten op de frond lag, nooit zeker of dit nu inderdaad de gezochte Bin Laden was, de man in dat verdachte Pakistaanse huis.

Het is een spannend geschreven verhaal (alleen de stukjes over de politieke discussies vond ik soms wat saai) en bovendien het resultaat van knap speurwerk. Je komt nooit precies te weten wat Bergen ervan vindt, maar mij werd eigenlijk duidelijk hoeveel vraagtekens je kon zetten bij de hele Amerikaanse operatie. Die Osama was intussen een totale loser aan het worden. Natuurlijk moest hij worden opgepakt, maar moest er zoveel geld en mankracht worden besteed aan zo'n min mannetje, die uiteindelijk niet eens werd opgepakt, maar werd doodgeschoten?

Reacties

Groninganus zei…
Een min mannetje, die?

De ontwikkeling waarbij dat steeds vaker wordt vervangen door die, gaat sneller dan ik dacht. :-)

Populaire posts van deze blog

Paul Celan. Verzamelde gedichten. Amsterdam: Meulenhoff, 2003.

Walt Whitman. Leaves of Grass. Grasbladen. Amsterdam: Em. Querido, 2005 (1855).

Raoul de Jong. Jaguarman. Mijn vader, zijn vader en andere Surinaamse helden. Amsterdam: De Bezige Bij, 2020.