Bas Mesters. Italiaanse streken. Een Romeinse wandeling door een land op drift. Amsterdam: Bert Bakker, 2015.

In Italië ben ik een provinciaal. Ik kom heel vaak in het land, maar vrijwel alleen maar in de provincie van Chieti in Abruzzo, omdat mijn schoonfamilie daar woont. In Rome ben ik de afgelopen twintig jaar niet echt geweest — alleen op het vliegveld, en van het vliegveld op doorreis met de bus.

Ik zie het land dus anders dan Bas Mesters, die het land in dit boek juist beschrijft in een wandeling door Rome; met weliswaar af en toe een uitstapje, maar toch vooral met die grootstedelijke invalshoek. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat hij een ander land beschrijft dan ik ken. Integendeel, dit is een prettig en helder boek waarin allerlei aspecten van Italië van de afgelopen 12 jaar heel prettig op een rom worden gezet: de politiek, de kerk, het belang van het eten, de wanhoop, de voortdurende hang naar het mooie, de eeuwige verleiding van het lelijke.

Het enige wat een beetje stoort aan het boek, vind ik, is de structuur. Mesters beschrijft een wandeling van een dag door Rome: ieder uur komt hij bij een nieuw gebouw aan (het Vaticaan, het huis van Berlusconi) en vertelt hij iets over Italië aan de hand van dat gebouw. Dat heeft iets kunstmatigs. Bovendien vindt de wandeling om de een of andere reden in 2012 plaats, terwijl de beschreven gebeurtenissen zowel eerder als later hebben plaatsgevonden (een heel hoofdstuk gaat over Renzi, die in 2012 nog burgemeester van Florence was). Dat begrijp ik zelfs niet goed.

Maar het is wel prettig om Italië door Mesters bril te zien. Niet alleen omdat zijn blik grootstedelijk is, maar ook omdat hij helder is en de zaken in een breed perspectief zet. Omdat hij laat zien hoe verrot het land is. En hoe prettig.